Vandaag 14 december 2024 woon ik exact 18 jaar in Amsterdam. En het is nog mijn verjaardag ook. Mijn goede vriend Gerco, die zelf in Utrecht woont, interviewde me.
Wat was de eerste keer dat je dacht: zo, dat doe ik toch maar even in Amsterdam, mensen?
Ik hoop dat iedereen deze ervaring heeft: dat je door je stad fietst en denkt, wat is dit toch fijn. Ik heb het bijna altijd als ik op de fiets zit. Over de Prinsengracht, over de Rozengracht. Dan denk ik: wat cool dat ik hier woon. Dat ik onderdeel ben van deze stad. Op de fiets voelt het alsof je echt deel uitmaakt van Amsterdam, niet gewoon een toerist of dagjesmens. Die ervaring heb ik nog steeds, ook al ga ik volgend jaar verhuizen naar Lissabon.
Leuk! Vertel: je meest ongemakkelijke moment in Amsterdam, eentje die we nog niet kennen en die niet over je dateverleden gaat.
Och, joh, ik heb tig keer op een podium gestaan, in Amsterdam en dat ik dan dacht van te voren: heerlijk! Dit is echt grappig! En dan bleef het bij het eerste grapje stil. Doodstil. En bij het tweede grapje: hé, vreemd. Ook daar bleef het stil. En bij het derde grapje ook. Ik ben gestopt in 2018, maar in 2023 dacht ik nog eens: ik ga het weer eens doen. Erg ongemakkelijk optreden. Het allerongemakkelijkst is nog wel: buiten Amsterdam heb ik meer lach gekregen. Haha!
18 jaar in Amsterdam! Ben je in die jaren veranderd, of ben je gedoemd te blijven wie je was?
Of ik door de stad ben veranderd? Jeetje, ik weet het niet. Ik heb veel mensen uit de theaterwereld ontmoet, dat vind ik bijzonder. Ik heb veel mooie dingen gezien: theater, cabaret. Dat was ook de opzet. Ik ben dus bloot gesteld aan een hoog niveau op dat gebied, anders dan in andere steden.
Hoe kan een mens van zichzelf zeggen of hij veranderd is? Ik ben acht kilo afgevallen. Ik hou nog steeds van Michael Jackson en prachtige vrouwen. Ik probeer nog steeds humor te bedrijven en maak me nog steeds druk om dingen die later helemaal niet zo erg blijken te zijn. Besloten om daar fanatiek mee door te gaan.
‘Geen mens is gedoemd te blijven wie hij is.’ Dat is een quote van Grunberg die jaren aan mijn muur hing.
Dit heeft niets met Amsterdam te maken, maar ik accepteer steeds meer dat ik een mens ben. Ik las eens een quote: “Ben je wel eens onzeker? Angstig? Doe je wel eens iets doms? Dan leid je aan het totaal normale mensensyndroom.” Dat ben ik meer gaan zien: het is totaal normaal om knettergek te zijn.
Mijn lievelingsbuurt in Amsterdam is…
Wat ik vooral zo bijzonder vind, is dat er zoveel verschillende buurten zijn. Allemaal compleet anders. Ik was laatst bij het Amstelveld, Utrechtsestraat. Dat is leuk! Mooi. Maar de Pijp ook, daar kom ik maanden niet, en dan als je er plots bent, voelt het als vakantie.
Ik heb goede herinneringen aan Thijssen in de Jordaan, waar ik de laatste maanden weer iets vaker kom. In Thijssen heb ik ooit een klassieke muziek kwis georganiseerd. Hoe nice! Samen met de eigenaar en het was ram vol met allemaal conservatorium studenten. Een team was een team van alleen hornisten. Dat is dan wel echt te danken aan alle cultuur hier. Het Vondelpark vind ik prachtig; ik ben er bijna elke dag. Daar zit een Buizerd, midden in de stad en in de winter spot ik die bijna dagelijks.
De grachten zijn ook schitterend. Ik kijk naar de gevels en denk aan de mensen die daar woonden: de zorgen, verliefdheden, verdriet, hoop, en successen. De grote dromen. De mislukte plannen. Voor een melancholicus valt er veel te genieten.
Johan, je bent zo vaak in het Amsterdamse Bos. Waarom woon je niet in de natuur?
Ik woon op tien minuten van het Amsterdamse Bos. Dat is praktisch in de natuur. En ik zei net iets over die Buizerd. En op twaalf minuten fietsen van het Leidseplein. Het beste van beide. Ik hou van reuring, maar haal de natuur in huis met mijn balkon op het zuiden: acht meter breed, met 36 petunia’s. Ik ben de petunia prins. En ik plant elke zomer in de gemeente tuin zonnebloemen! 
Heeft Amsterdam je gegeven wat je zocht?
De reden dat ik naar Amsterdam ben verhuisd, is omdat ik de stad al heel fijn vond en omdat twee mensen in de zomer van 2006 tegen me zeiden: “Als je verder wil met cabaret, moet je naar Amsterdam.” En dat heb ik gedaan, cabaret gemaakt, in 2009 zelf een theater afgehuurd om drie avonden te spelen. Een voorstelling voor bedrijven opgezet, de Samenwerkingshow, in 2016 nog eens aan Cameretten mee gedaan. Diverse mensen ontmoet die me hielpen, regisseurs, mensen die een plek hebben in die wereld.
En ja, Arie Boomsma groette me altijd enthousiast, toen ik zijn buurman was in Bos en Lommer. Dat voelde als een mijlpaal! Nee, zonder gekheid: ik heb in Amsterdam een grote liefde ontmoet, waar ik maar kort iets mee had, maar dat was prachtig. Een eigenzinnige, grappige vrouw zoals je ze weinig tegenkomt.
Ik heb prima avonden gehad in de Smoeshaan, avondjes dansen in Paradiso en Melkweg en heb een paar bijzondere en grappige mensen ontmoet: nieuwe vrienden!
Laatst was ik een avond in de Smoeshaan na een cabaretvoorstelling. Daar liep ik een bekende acteur en regisseur tegen het lijf. Dat klikte, ik vroeg of hij af en toe mee wilde kijken naar een stukje, we drinken wat en nu hebben we af en toe fijne gesprekken over schrijven en maken. Dat was in een dorp ergens in den lande niet zo snel gebeurd.
En tegelijkertijd mag er nu wel weer wat meer reuring komen, ik moet weer wat vaker uitgaan. Ik vind Nederland wel te koud en donker, en ben ik smoorverliefd geworden op een andere stad: Lissabon, met meer zon. Daar ga ik naartoe verhuizen!
Naar Amsterdam verhuizen en hier wonen is absoluut een van de allerbeste beslissingen in mijn leven. Er moet alleen meer geneukt worden. Zo noemen ze dat hier. Neuken. Woord kende ik daarvoor helemaal niet. Grappig, die eigen taal. Dat Amsterdamse jargon. Neuken. Hoe noemen ze dat in de provincie? Liefde bedrijven? Oh, wow, dat lijkt me ook wel wat en wat goed, zeg, dat is ook een mooie uitdrukking. Liefde bedrijven. Neuken. Ja, prachtig. Allebei.
Oh, wat ook niet veranderd is, is dat ik zo gevoelig ben voor kritiek. Dat bovenstaande over neuken heb ik er even in gezet om de zeikerds weg te jagen.
Ik heb overigens ook jaren vrijwilligerswerk gedaan in een Amsterdams bejaardenhuis en met Peter uit de Pijp, maatjes geweest via het Rode Kruis, daar heb ik warme herinneringen aan.
Je mag je 18-jarige Amsterdamse jubileum vieren in Carré. Wie opent de avond, wie zingt, wie ontroert?
Haha! Youp mag openen met op maat gemaakt cabaret. Daniël Arends, waar ik ooit ruzie mee had en waar het toch goed mee gekomen is, mag ook iets doen, we zijn weer op goede voet. Heel grappig. Het Amsterdamse Concertgebouw Orkest mag “Aan de Amsterdamse Grachten.” spelen, en Maarten Heijmans mag het zingen. En Circus Treurdier mag ook een toffe show doen, hilarisch.
Oh, ja, ik ben in Amsterdam veel bekende mensen gekomen, naast Arie! Zoals Frenkie! Hoe leuk voor deze mensen. Hoe leuk!!!
No comment yet, add your voice below!