Ik las een vraag, een grappige, hilarische vraag op de app van The School of Life:
A documentary team has made a tragicomic film charting your failed attempts to seduce certain people: what is the best footage they capture?
Right. Nou, lekker dan. Ik denk dat dit is wat je kan zien.
Ik ben in Thijssen een café in de Jordaan. Je ziet de blonde man een koffie drinken en plots kijkt hij op. Hij ziet een jonge vrouw met krullen, een glimlach en een rechte rug, met een dienblad. Ze neemt een bestelling op en lacht nu nog wat uitbundiger. Ze is nieuw; de blonde man zag haar niet eerder. Hij volgt haar met haar blik, hij haalt diep adem, in en uit. Hij werpt weer een blik in z’n krant, maar kan de aandacht er niet goed bij houden. Dan heeft hij plots oogcontact met de vraag, ze glimlacht, ontwapend glimlacht ze. Hij rekent af, precies op het moment dat zij in de buurt van de kassa staat. ‘Je bent nieuw hier?’ De vrouw knikt. ‘Ik kom hier vaker.’ Ze steekt haar hand spontaan uit. Ze stelt zich voor. Opgewonden verlaat de man Thijssen. Een paar dagen later komt hij terug, ’s avonds, voor een biertje.
Wat de blonde man goed kan, is sympathiek contact maken. Wat is de man sympathiek, zo zie je het niet vaak. Een grapje, een praatje. Hij kan zichzelf goed verkopen als de sympathieke man. De Goede Vriend. Zo denken mensen al snel: dat is een gezellige vent. Dat zie je ook gebeuren. Hij praat links en rechts met mensen. In een volgend beeld van de documentaire zie je de man opstaan, afrekenen, en hij roept naar de vrouw dat hij gaat. Ze zwaait. Een sympathiek moment. Als kijker twijfel je nu even: is de man nu aan het flirten? Of toch niet? Of is het gewoon een sympathieke man?
Een week later zie je de man daar weer, de vrouw met de rechte rug is er ook, ze zwiert met haar dienblad behendig door de kroeg waar mensen rug aan rug, schouder aan schouder zitten. Ze stapt over een hond, ze ontwijkt een kind. De man kijkt steeds naar haar, maar zijn aandacht wordt ook gegrepen door een scène iets verderop. Een man, een gozer zegt iets tegen een vrouw. Hij ziet aan het gesprekje dat ze elkaar nog niet kennen. Hij ziet vooral hoe de vrouw ondeugend naar de man lacht. De man raakt de vrouw kort aan, op haar bovenarm. Ze doet haar hoofd schuin, gaan ze nu al zoenen? Nee, dat niet, maar een paar dagen later ziet hij hen in de Jordaan zoenen, onder een luifel terwijl het hard regent.
Een paar weken en vele sympathieke gesprekjes later, waarbij ik ook heus wel de vrouw met de rechte rug even heb aangeraakt, precies zoals die andere gozer deed, komen we te spreken over haar bijbaan als schoonheidsspecialiste. Dit was mijn kans. Een schot voor open doel. Ik zei: “Oh, ik wil ook wel eens zo’n behandeling.” Gedurfd, edgy, ik weet het. Ze keek me aan, bestudeerde mijn gezicht. Het was een totaal andere blik dan die van de vrouw richting die andere man, haar hoofd ging niet schuin en ik kon niets veelbetekenends aan haar blik ontwaren. Maar het was een blik, en liefde begint bij concentratie. In de documentaire zie je haar zeggen: “Ja, ik kan wel eens langskomen, hoor.” De blonde man antwoordt: “Dan maak ik lekker eten!”
In het volgende shot zie je de man boodschappen doen, lekkere wijntjes halen, kaarsen kopen. Je ziet korte beelden van de man die stofzuigt, zijn kasten en vensterbanken afneemt, zijn bed verschoont, en een rondje door zijn huis danst. Plots gaat de bel terwijl de man, tiptop gekleed in een net gestreken overhemd, diep zucht. Daar is ze. Vlak voor hij opendoet, sluit hij even zijn ogen. Je ziet hen beiden aan tafel zitten, lekker eten. De vrouw praat en als kijker krijg je nergens het vermoeden dat ze daar is voor romantiek. Dan gaat haar telefoon, en ze loopt even weg om fluisterend te bellen. “Ja, maar dat kan ik nu niet uitleggen,” hoor je haar zeggen. De man zit aan tafel en kijkt naar de veertien kaarsen. Hij neemt nog een slok van zijn dure wijn, waar hij al bijna spijt van heeft.
Even later ligt de man op de bank. Je hoort hem roepen: “Ja, pak nog maar een wijntje hoor!” Buiten beeld roept de vrouw vrolijk: “Oké, lekker, lekker!” Dan komt ze binnen met blauwe handschoenen aan. Ze buigt over de man en met een gefronste, geconcentreerde blik begint ze zijn mee-eters weg te knijpen.
Even later zie je de man alleen in de keuken, bellend. “Ja, maar Rosa, ik wist echt niet hoe ik van die blauwe handschoenen naar zoenen moest gaan, ik wist het niet. Het was er gewoon niet. Het zou heel gek zijn geweest als ik ineens begon te zoenen.” Vriendin Rosa vraagt: “Wist zij wel dat het een date was?” Er valt een stilte. “Heb je überhaupt wel een beetje geflirt?”
No comment yet, add your voice below!