Zelfvertrouwen is superbelangrijk! Heb je er te weinig van? Er worden tig cursussen aangeboden om zelfvertrouwen te krijgen! Je moet er voor over hete kolen lopen of tegen een spiegel schreeuwen. En je moet je gedachten uitdagen, ook heel belangrijk.
Of is zelfvertrouwen overrated? Heb je zelfvertrouwen nodig om te doen wat je heel graag wil?
Hieronder tien momenten uit mijn leven dat ik zelfvertrouwen had. Of was het iets anders?
Live vanuit het Vondelpark
Vorig jaar juni had ik zelfvertrouwen in het Vondelpark, in Amsterdam. Ik zag een vrouw lopen die ik een jaar daarvoor ook had gezien en ik sprak haar aan. Een mooie, aantrekkelijke vrouw, my god.
Ik deed het! Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen, ik keerde met de fiets om en ik fietste naar haar toe. ‘Hé, hallo…’ De vrouw moest voor ze me kon verstaan eerst haar oordopjes uit doen, onhandig enzo, dat ook nog, maar toen hadden we een kort gesprekje. Nee, ze wilde niet samen even een stukje oplopen, nee, ik kreeg geen telefoonnummer, maar ‘wel heel leuk dat je me aanspreekt!’ En weet je: ik was zo trots dat ik het gedaan had. Gewoon. Live. Leuke vrouwen aanspreken. Ik dacht: als ik dit leer kunnen, dan gaat er een wereld voor me open. Blij en opgetogen fietste ik naar huis.
Net als Youp
Ik was 16 jaar toen ik voor ‘t eerst op een cabaretpodium stond. Ik had bedacht dat ik cabaretier ging worden en ik speelde op de ‘laatste schooldag’ een dag waar leerlingen vlak voor hun examen de boel op stelten zetten op school. Het Greijdanuscollege in Zwolle, beroemd en berucht. Ik stond voor een afgeladen volle zaal en ja, jeetje, echt waar: het dak ging eraf.
Dat was een moment van zelfvertrouwen, maar het moment waar ik nog trotser op was, was dat ik na een paar solo-optredens naar de organisator van een speciale theateravond van de school liep en zei: ik wil het cabaret alleen doen, mag dat? Ik was 17.
Even uitleggen: die ‘Grote Avond’ zoals dat heette was een avond in de Buitensociëteit in Zwolle, waar eerste een half uur het schoolorkest speelde, daarna kwam er cabaret met wat leerlingen en leraren en daarna het toneelstuk. Ik deed eerder al mee aan het toneelstuk en het half uurtje cabaret wilde ik alleen doen, zoals Youp van ‘t Hek.
En zo gebeurde het. Ik vroeg het en een paar dagen later zei de leerlingenvereniging dat het goed was. Ik stond in de zomer van 1994 vier avonden alleen op het podium van Odeon Zwolle.
Het Parool
Een moment van zelfvertrouwen in mijn leven was dat ik in 2013 Het Parool een mail stuurde waarin ik aangaf een stuk te willen schrijven over Vrienden maken in Amsterdam. Een paar weken later hoorde ik dat het goed was.
In 1999 (en ook in 2002 en 2016) meldde ik mij aan voor het Camerettenfestival in Rotterdam en haalde ik de halve finale.
Met mijn vader
Een moment van zelfvertrouwen was dat ik in op mijn 21e mijn vader over de vloer had op mijn kleine studentenkamer in Amersfoort. De relatie met mijn vader was nogal beroerd. Er was steeds geen contact, snap je wat ik bedoel? We zagen elkaar wel, maar gewoon een leuk, ontspannen gesprek waar dan ook over, dat was er niet. Er was altijd spanning. Nauwelijks oogcontact.
En wat mij bezielde – of beter: waar ik de moed vandaan haalde – weet ik nog steeds niet, maar ik deed het: ik ging mijn vader vertellen dat ik van hem hou en ik luisterde met hem het nummer ‘Dad’ van K-choice. Ik deed het, ik wilde een betere relatie met hem. Verdomme. Het was superongemakkelijk, maar ik vergeet het nooit meer.
Rollenspelen
Een jaartje terug werkte ik bij een grote opdrachtgever. Met één van de collega’s had ik een lastig contact. Ik voelde me steeds bekritiseerd. Ik wilde daar met haar over praten, en ik voelde hoe spannend ik dat vond. En ik moest denken aan al die momenten dat ik als trainingsacteur had gewerkt. Rollenspelen voor bedrijven en hoeveel mensen in het land heb ik wel niet verteld hoe ze feedback moeten geven en vooral ook dát ze het moeten doen. Dat is nog wel het moeilijkste: je mond open trekken en íets zeggen, daar gaat het om. En de rest komt dan wel. Ik deed het. Ik snorde haar op via Zoom en sprak me uit. En daarna wist ik één ding: ik heb in elk geval gedaan wat ik zelf vind dat ik moet doen.
Na de koffie
Afgelopen focking november deed ik een koffie met een vrouw. Na de koffie – het was een soort van zelfstandigen onder elkaar afspraak – vroeg ik haar of ze eens zin had om mee te gaan eten. Ze raakte in de war, want hoe bedoel je dan? Eten? Ik zei haar dat ik dat inderdaad bedoelde als mijn interesse in haar. Oh, nee, dan wilde ze het niet.
Later liet ze me weten dat ze het echt een compliment vond dat ik het wel had gevraagd. Ik fietste naar huis met een soort oergevoel: ook al krijg ik nog duizend keer nee te horen, zo moet het en zo wil ik leven.
Nieuwe vrienden maken
Oh, ik zou het bijna vergeten: vorig jaar nam ik het initiatief voor een vriendenproject.
‘Ik ben net iets te vaak alleen en ik wil nieuwe vrienden maken’ schreef ik op mijn website en gooide ik online. Gewoon in het openbaar bekende ik dat ik te vaak op een vrijdag- en zaterdagavond alleen zat te zitten.
In 2018 begon ik als tekstschrijver tips en advies te geven aan zzp’ers en bedrijven over ‘t schrijven van lekkere teksten. Ik schreef blogs en maakte filmpjes, filmpjes waar ik dan de spanning voelde: oh, dit kan ook wel eens verkeerd vallen. Maar ik deed het toch.
En zo kan ik wel doorgaan. Ik ben een man vol van zelfvertrouwen. Als je iemand zoekt met zelfvertrouwen dan moet je bij mij zijn.
Of… of… is er iets anders aan de hand? Is dit wel zelfvertrouwen?
Dat ik die vrouw in het Vondelpark aansprak, was dat zelfvertrouwen? Wat ik op het moment zelf bedacht was: ‘gast, ook al voel je de zenuwen in je lijf, ga. Go. Je hebt gewoon echt geen enkele legitieme reden om nu niet te doen wat je zo graag wil. Deze aantrekkelijke vrouw aanspreken. Behalve dat ze nee zegt kan er niets, maar dan ook niets mis gaan. Go, go.’ Dat ik openbaar vrienden ging maken, is dat wel zelfvertrouwen? Nou, dat is vooral ook een me Enorm Bewustzijn dat ik verdorie totaal niet de enige ben die zich alleen kan voelen. Dus, fock dat. Als iemand het moet doen, dan ik maar.
Is het wel zelfvertrouwen al die voorbeelden?
Ik denk dat het vooral en met name een groot verlangen is, een verlangen naar fijn, mooi en goed leven. Het is vooral gaan voor het verlangen, verlangen om te spelen, te schrijven, te vertellen, mensen een beetje aan ‘t lachen te maken, te creëren en om de liefde te vinden en te vieren. Ik ben gewoon niet zo goed in ontkennen dat er iets niet klopt. Ik vroeg in een enquête naar het seksleven van singles. Er lopen denk ik heel wat singles rond die al een jaar of drie geen seks hebben gehad en dat ‘dan maar een soort van accepteren.’ Als ik een langere tijd geen seks heb gehad dan weet ik dat er iets niet klopt en dat ik op zoek moet naar hoe dan wel.
Zelfvertrouwen is overrated
Zelfvertrouwen is overrated. Want met zelfvertrouwen moet je steeds allerlei dingen bedenken. Je moet bedenken dat je goed bent, dat je talent hebt, dat je het wél kan.
Ik las ergens dat zelfacceptatie misschien een betere optie is. Je accepteert je onzekerheden, angsten en tegelijkertijd accepteer je dat je iets kan.
Soort van: ja, helaas. Ik heb allerlei angsten en onzekerheden en ja, helaas, helaas ik heb heel veel talenten en kwaliteiten.
En ik wil iets. Ik wil verdomme iets en ik ga ervoor.
Meer van dit lezen? 100% zweefvrije blogs ontvangen? Schrijf je in. Je mag je chakra’s thuislaten!
