Een paar jaar geleden plaatste ik op mijn website een oproep voor het maken van nieuwe vrienden. Een heuse contactadvertentie maar dan, dus, voor vrienden. Open en bloot. Vol in de spotlights. Opvallend en ongewoon? Zeker wel!
Ik moet je eerlijk zeggen: hoe meer ik er over nadenk, hoe raarder ik het vind, maar alles was ik verklaarbaar: wanhoop en paniek was wat mij dreef. Ik had teveel avonden en ook zaterdagen en zondag dat ik me geen raad wist. Weer was ik alleen. Vrienden had ik wel, heb ik wel, maar die hebben 3,5 kinderen. Die konden vaak over vier weken. En niet komende zaterdag. Er moest iets gebeuren.
Ik gooide mijn oproep op Twitter en Facebook en LinkedIn en het werd, na een aarzelend begin, enorm opgepikt. Een bekende Trouw journaliste retweette het. Best Social Media wijdde er een stuk aan. RTL Nieuws meldde zich na een paar weken.
Al snel kreeg ik een mailtje van Simone uit Oost. ‘Ik herken je verhaal. Ik woon in Oost. Waarom ook niet en wat een originele aanpak.’ Een week later hadden we in een café in Amsterdam-Zuid een leuk gesprek, ze hield net als ik van Michael Jackson. En we hadden een gesprek over familie, waarbij ze heel begripvol reageerde, iets dat ik erg belangrijk vind in vriendschappen. Het liefst heb ik iemand die elke ochtend en avond en daartussendoor ook nog drie keer even komt zeggen dat ik het goed doe, dat het goed komt, dat ik goed bezig ben. En dat het helemaal niet raar is dat. Dat wat? Alles, niets is raar.
Enfin, na de koffie zouden we nog eens naar een museum gaan over oude cultuur, met beelden van duizend jaar oud. We keken naar de beelden en het commentaar wat ze er bij leverde vond ik niet… Ja, ik vond het niet zo boeiend en dat wilde ik eigenlijk niet denken, want mensen kunnen niet perfect zijn en ik wilde niet te kritisch zijn. Daarna heb ik niets meer laten horen en zij ook niet. Op basis waarvan voel je eigenlijk een klik? Ik vind zelf een bepaalde culturele interesse wel belangrijk. Als je als Nederlander van zeg, plus 35 nog nooit van Grunberg of Pierre Bokma hebt gehoord, jeetje, dat is zoals een vriend me zei op z’n minst raar.
Ik sprak ook af met een aardige vrouw, die er zo duf uit. Ik kan er echt geschokt over zijn hoe sommige mensen naar buiten durven gaan, met nul gevoel voor stijl. Ik bedoel ja, als je een café of koffietentje in loopt en je scant de ruimte dan zie je mensen dat je denkt ‘leuk type’ en je denkt bij sommigen: prima, maar niks voor mij. Dat is nog steeds niet strafbaar, zo hoopte ik.
Zo’n twintig mails kwamen er mijn kant op, verdeeld over de weken.
Met een vrouw uit de Baarsjes deed ik een drankje, er werd gelachen en een beetje geflirt. Ze was dierenarts. Interessant. Hoe iemand z’n dagen vult en met hoeveel enthousiasme vind ik toch ook wel een dingetje. De dierenarts was gezellig, de hug duurde bij het afscheid best lang. We gingen nog eens bowlen, ironisch bowlen uiteraard, maar daarna bleef het stil. Bij een eerste date kun je makkelijk zeggen ‘ik voel geen romantische klik’, wat zeg je bij een ‘poging tot vriendschap’? Ik hoefde niets te zeggen, ik denk dat het in de drukke agenda’s gewoon zo gaat dat je dan voelt: dit was het. Onbevredigend vond ik het wel.
Ik had een koffietje met een creatieve en beetje artistieke man van 63 die z’n vadergevoelens over mij uitstortte. Ik vond het niet erg, maar hij ging me van alles uitleggen over de menselijke conditie.Hij zou na z’n trip naar Italië wat laten horen, dat gebeurde niet. Ik ging nog wat eten met een creatieve vrouw, iemand die ik nog steeds zo nu en dan zie. De enige die ik nog zo nu en dan zie vanuit deze zoekactie.
De resultaten van deze wellicht toch wat baldadige zoekactie? Zo’n veertien mensen ontmoet, waarvan ik er na een jaartje nog ééntje sprak. Nu ben ik geneigd om te denken dat dat een faliekante mislukking is. Nu ben ik geneigd om te denken dat ik hier gefaald heb. Ik ben geneigd om te denken: ik ben niet in staat tot vriendschap.
De Cijfers
Ik besloot mijn goede vriend Chat te vragen wat eigenlijk de cijfers zijn. Als je vijfhonderd mensen ontmoet, van ongeveer de zelfde leeftijd, met hoeveel heb je dan wederzijds een klik? Dat blijkt dus maar 1% tot 5% te zijn. En chat weet al van mij dat ik wederkerigheid bijvoorbeeld belangrijk vind. Iemand moet wel een beetje echte interesse hebben of een gram of twee empathie. Dus Chat zei dat ik dan aan de onderkant van die 1 – 5% zitten. Steeds meer in deze hele zoektocht kom ik er achter dat ik denk dat het allemaal aan mij ligt, dat normale mensen heel makkelijk vrienden maken, aan de lopende band zeg maar.
Sinds een tijd zit ik op tennis. Elke woensdagavond is het toss, je speelt een potje met willekeurige mensen van een half uur. En hoewel ik daar geen echte vrienden heb gemaakt tot nu toe, wel een handvol gezellige kennissen, is de manier waarop je daar mensen leert kennen wel logischer dan een ‘ik zoek vrienden’-actie. Ik zou ondertussen willen concluderen dat die manier echt veel beter is. Niet zo geforceerd. Niet zo ‘hallo jij bent ook toe aan nieuwe mensen?’
Buiten die toss kun je afspreken met mensen om een single of dubbelpotje te doen. Ik heb twee bizarre ontmoetingen gehad, met mensen die knettergek bleken te zijn, maar dat waren de uitzonderingen. Het goede is dat de lat niet zo hoog ligt. Aardig zijn is meer dan prima en vanuit daar kun je dan na de tennis koffie doen en elkaar leren kennen. Of niet en dat is ook prima. Het fijne is dat het een beetje een verhullende manier van vrienden maken is. Het doel is tennissen, daarna even koffie. En dat kunnen dan veel koffies worden en op vakantie naar Italië. Wandelen.
Misschien is zo’n heel direct ‘ik zoek vrienden’ initiatief dan te direct. Ik merk dat ook bij andere ‘ontmoet nieuwe mensen’ initiatieven. Je zit dan toch met elkaar te lullen met het idee: gaan we nu vrienden worden? Of hoe zit dat? Word vriend. Nu.
En dat werkt misschien toch niet helemaal zo. Mensen hebben de tijd nodig.
Volg mij zoektocht naar gezelligheid in vriendschap en liefde, je begint met een gratis proefweek: elke zaterdag een kakelverse blog!
No comment yet, add your voice below!