Had je een kutweek? Dikke shit? Alles en meer? Lees mijn brief aan Eva-Marie

Lieve Eva-Marie,

Je had ‘een kutweek’ – jouw woorden – omdat je een date had die dom liep. Hij lulde alleen maar over zichzelf. Gezellig!

Ook had je twee mails gestuurd naar je lijst, omdat je nieuwe klanten wil voor je nieuwe aanbod. En toen reageerde er niemand. Ook al zo gezellig.

En nu appte je ‘of ik nog wat slims te melden’ heb hierover. Jeetje, dus je vraag nu om een potje onvervalst mansplaining van mijnerzijde?

Ok, nou, wat ik sowieso herken is wat je schreef. ‘Ik heb een tegenslag en dat wordt dan mega groot en dan baal ik echt enorm doe ik een dag ineens helemaal niks, ga ik midden in de week echt vier bier weg tikken en de dag er na Netflixen. Vind ik ineens alles kut.’

Ik herken dat, van een tijdje geleden weliswaar, maar zoals ik je al eens vertelde ben ik serieus aan het oefenen om daar wat anders mee om te gaan. Een jaar of vier geleden ontdekte ik ACT, daar had ik al eens wat over gezegd: Acceptance and Commitment Therapy. En waar ik zo enorm blij en verheugd en jubelend van vreugde over ben in dat ACT is dat je gewoon – hoezee, hoezee – mens mag zijn. En mens zijn betekent dan dus: soms ben je blij, soms ben je godvergeten woest, dan weer voel je je eenzaam, dan weer voel je je ongemakkelijk op een feestje of diep verlaten als je een heel toffe mail naar je lijst stuurde en niemand reageert.

Dat is allemaal doodnormaal. Niet mijn woorden, maar dat zegt ACT. En ik zeg het nu ook steeds vaker. Het ís doodnormaal!

Ja, ik vind dat nogal fijn, want ik ben me er eentje. Ik kan als een diep ongeduldige hondentrainer die slecht geslapen heeft met mijzelf omgaan. Ben ik opgefokt, dan sis ik mezelf toe: doe niet zo opgefokt! Als ik ongeconcentreerd ben, zeg ik tegen mezelf: focker, concentreer je. Als ik boos of geïrriteerd ben, vind ik dat ik heel geduldig en compassievol moet zijn. Eigenlijk is het de hele dag niet goed genoeg. Mark Manson noemt dat in De Edele Kunst Van Not Giving A F*ck: ‘de feedbackloop from hell’. Je bent boos over het boos zijn en daar voel je je dan weer schuldig over.

Het duurde lang, ik heb ook al eens een mindfulness training gedaan namelijk, de laatste training was op de dag dat Michael Jackson stierf en toen moest ik twee uur huilen, alleen maar huilen en dat probeerde ik toen dus maar gewoon te accepteren. Maar dat valt niet mee.

Bij ACT viel dat kwartje eindelijk echt bij mij. Dat het echt helemaal ok is om alles te voelen, om compleet mens te zijn. En al die gevoelens en ook gedachten er te laten zijn. Ik vrees dat je dat de rest van je leven mag blijven oefenen. Ik doe regelmatig een soort van meditatie (of zonder een soort van?) en daarin is een vraag: ‘Hoe open was je naar gedachten en gevoelens.’ En ik elke keer treft die vraag me. Oh, ja, al die gedachten mag je dus accepteren. ‘Dit wordt helemaal niets.’ ‘Wat ben ik een prutser.’ ‘Waarom word ik op Tinder alleen geliked door lelijke moekes?’ Mag er dus allemaal zijn en dat klinkt dan weer heel jeukerig, ik weet het. En wat daarin dan wel ook belangrijk is natuurlijk dat je die gedachten dan wel ziet voor wat ze echt zijn: maar gedachten. Daar een andere keer over, maar wel heel belangrijk: die gedachten mogen er zijn, maar het is maar een toevallig rijtje woorden in je hoofd. Ok?

Als jou iets niet lukt dan ga je snel roepen ‘ik had weer een kutweek’ of ‘het gaat helemaal niet goed.’ Doe ik ook, maar al die Grote Conclusies kan ik sinds een tijdje wel wat minder serieus nemen. Ik ben gewoon vol aan het leven en ik probeer me steeds af te vragen: ben ik ondertussen aan het doen wat ik belangrijk vind? Aan al die gevoelens en gedachten doe je niet zoveel, maar wat je doet, de stappen die je zet, daar heb je wel controle over.

In de tijd dat ik helemaal verzoop in de Grote Conclusies over Mijn Enorme Kutleven dan verlamde me dat ook echt. Want dan ging in de avond toch een paar biertjes drinken… oh, nou, ja, wat jij schrijft dus. Ik zag dat je die update op Linkedin waarin je hardop gaat zitten klagen over ‘dat niemand reageert’ snel hebt weg gehaald. Dat is slim denk ik. Voel wat je voelt, sla je wanhoop gade, maar blijf wel de dingen doen waarvan je weet dat ze goed zijn.

Ken je dat verhaal over dat mensen op zoek gaan naar hun kern? Ik las ergens ‘Ik was lang op zoek naar mijn kern en na heel veel stilte en veel in de natuur zijn is mijn kern… liefde.’

Wat een geklets! We hebben geen ultieme kern. Ik heb al die kanten. Ik ben superleuk en spontaan en lief met kinderen. En ik ben snel geïrriteerd en mateloos oordelend naar vrouwen die zich niet zo smaakvol en laten we zeggen wat provinciaals kleden. (duffe dozen) Ik ben focking arrogant en ik heb een groot empathisch hart als je verdriet hebt. Ik ben niet de man die dan met oplossingen komt, maar ik luister. Ik vind een stukje met de trein rijden al gauw veel te ver (Leiden?!!!) en kan je vol enthousiasme de mooiste muziek laten horen. Bruch, Mozart, Dvorak! Ja!!!

Daarom is ‘Only Positive Vibes’ ook zo’n kutquote. Daar word je een psychopaat van, of een alcoholist, als je alleen positieve gevoelens mag hebben. Dat is zoals Russ Harris het noemt in The Happiness Trap. Steeds je gelukkig willen voelen, zelfs moeten voelen en denken dat er iets mis met je is als je je niet blij voelt, dat is het probleem van deze tijd.

Oh, en wat ik ook las, in een Facebook groep met ACT fans en wat mij raakte, wat mij zo ontspande: ‘A lot of self-compassion. Practice a lot of self-compassion. This is HARD. This is SCARY.’

Dat is toch prachtig? Ik bedoel: als we een probleem ervaren dan hebben we vaak het gevoel dat het nu, nu moet worden opgelost. Ook als er geen levensbedreigende situatie is. Maar eerst even de ruimte geven aan ‘this hard, this is scary…’ dat geeft, hoe zeg ik dat, ook zachtheid. Ja, ik schrijf het echt, dit wordt een zweefteverige brief, ik weet het goddomme. Zachtheid om vervolgens toch die vrouw te bellen, om vervolgens toch de volgende mail te sturen of te doen wat je ook maar hebt te doen.

Veel goeds en ik spreek je snel. En shit van die domme date. Laten we eens wat drinken en kletsen over domme dates.
Liefs, Johan

ppps Lieve lezer, ik richt me nu tot jou. Boeiende shit dit? Ben je die talentvolle motherfocker (m/v/x) die vaak aan zichzelf twijfelt? Dingen te veel persoonlijk neemt? Enzo, enzo, enzo? 

Ik begin graag een groepje hier in de stad, in Amsterdam. Een mastermindgroepje rond ACT (spreek uit ECT) en hoe je blijft werken aan je plannen, hoe je misschien wat slimmer dealt met tegenslagen in business en single-leven. Het Happiness Trap Eetclubje. Gaan we ook nog eten samen. 

Stuur een mail als je dat wat vindt.

En ben jij die ondernemer die bezig is met zichtbaarheid en webteksten schrijven en dat superkut vindt dan heb ik hier een zooi inspiratie. Gratis ook nog.