Mijn vrienden maken project is het beste idee in jaren en ik ben er nog niet klaar mee, want nieuwe mensen ontmoeten met een eigen verhaal is leuk, leerzaam, ontroerend en vaak inspirerend. En soms een beetje ongemakkelijk. Lees hier het verslag.
Even kort waar het over gaat:
Ik heb te weinig vrienden. Of beter: ik heb te weinig vrienden die spontaan kunnen afspreken. Veel te vaak gebeurt het dat ik op vrijdagmiddag zin heb om iets leuks te plannen voor ‘t weekend en dan… is er helemaal niemand die spontaan kan. Fock. Al die heel leuke vrienden van mij, grappig en origineel en slim, die hebben allemaal 3,2 kinderen. En zo zit ik regelmatig op vrijdagavond alleen thuis. Of op zaterdagoverdag. Of zaterdagavond. Zaterdagavond is het allerergst.
En weet je: ik weiger me in het leven neer te leggen bij de dingen die ik niet fijn vind. Als ik weet dat het mooier kan wil ik daar voor gaan.
Ik realiseerde me dat een dag of vijf geleden weer. Ik had een klein onderzoek over singles en seks online gegooid en één van de vragen was ‘hoe actief ben je om iemand te ontmoeten/seks te regelen’ en meer dan tachtig procent van de respondenten schreef dat ze ‘weinig doen, gewoon afwachten’.
Dat raakte me. Afwachten? Waarop dan? Tot de wind uit het noorden waait en er plots iemand aanbelt? Ik wist ineens weer: ik ben een pitbull in het diepst van mijn gedachten, ik wil er een mooi leven van maken, qua werk, intimiteit en ook qua vriendschap.
Goed.
Drie weken geleden werd de vriendenmaak-actie plots enorm opgepikt op social media. (lees hier de originele oproep als je ook vrienden wil, in Amsterdam, dat wel.)
Op Twitter werd er een slinger aan gegeven, de likes en retweets stroomden binnen en De Best Social Media wijdde er een stuk aan. Dat hielp. Superleuk. Zo’n twintig mails kwamen er mijn kant op. En een handvol daarvan werden uiteindelijk ook afspraken.
Waar ik met name enthousiast over ben in tegenstelling tot daten: vrienden maken als insteek is veel relaxter. Voelt veel vrijer. Er hangt minder van af. Als je gaat daten dan denk ik meteen vanaf seconde één nog voor iemand zit ‘oh, god, je hebt wel lelijke schoenen’, of ‘Ja, je ziet er op zich wel leuk uit, maar je lacht wel een beetje apart.’
Maar dat hoeft dus niet. Hoera! De insteek is vrienden maken en we zien wel wat er gebeurt. En wat ik merkte: ik ben daardoor ook nog wel meer mezelf. Bij het vrienden maken zeg ik gewoon heel authentiek: ‘ik zit elke avond op de bank van acht tot tien te huilen en roep dan schor ‘niemand houdt van mij, niemand houdt van mij’.
Dat vertel ik gewoon en al die nieuwe vrienden knikken dan heel begripvol. Terwijl ze met een heroïne spuit in de armen zitten mompelen ze: Ja, ja… echt herkenbaar man.
Nee, grapje, natuurlijk. (dat van de heroïnespuit is natuurlijk verzonnen)
Maar dus, doordat er minder vanaf hangt zijn de gesprekken meer open en ben ik eerlijker nog. Gesprekken over single zijn, over eenzaamheid, over seks of niet al te veel seks, over hoe dat werkt met nieuwe mensen ontmoeten.
De afgelopen weken heb ik een handvol mensen ontmoet. En daar zaten een paar afspraken bij die hartstikke gezellig waren en die zeker tot een volgende afspraak leiden. En zoals ik al eerder zei valt er over echt leuke ontmoetingen niet veel te zeggen. ‘We hebben heel erg gelachen en die ander houdt ook van Cambodjaans koken, dat gaan we komende donderdag doen, we hebben om half 6 afgesproken.’
Snap je? Dat is suf. Maar laat ik er in het algemeen dit over zeggen en ik herhaal mezelf een beetje: het voelt als een luxe om in korte tijd meerdere nieuwe mensen te spreken. Ik word er blij van.
Gelukkig kan ik je ook nog smeuïge verhalen vertellen van minder geslaagde ontmoetingen.
Even niet over mij.
Ik had een ontmoeting met een gozer uit Amsterdam-Noord, waarbij ik merkte dat ik niet zo zin had iets over mezelf te vertellen. Ik weet niet, hoe leg ik dat uit. Ik wilde me niet laten zien, is dat een goede manier om het uit te leggen? Mensen die mij kennen die weten hoe shocking dit is: Johan die niet graag over zichzelf vertelt? WAT?!! Ik vertel altijd heel, heel graag over mijzelf! Uitgebreid. En nóg een verhaal!!
Vanaf het moment dat ik de man (jongen) zag dacht ik: maar hij snápt niet echt wat ik mee maak daarvoor is deze gast te jong. Het leeftijdsverschil was behoorlijk. Ik denk dat dat het was, maar het is moeilijk om de vinger er op te leggen. ‘Copywriter, ik weet niet wat dat is.’ Ok, ok, dat hielp ook niet heel erg.
Al bij het eerste drankje verlangde ik naar een goede vriendin van me waar je altijd lekker vertrouwd me kan lullen.
Koude wervelwind
Een andere keer ontmoette ik iemand die – hoe zal ik het eens zeggen – een nogal hoge energie had. Een wervelwind, maar wel van het koude soort. We kwamen te spreken over een gezamenlijke kennis uit de theaterwereld en ja, dat is een markant persoon, ja, ja, ook wel irritant ja, maar deze vrouw bleef maar heftig ageren tegen deze persoon, dat het zo’n eikel was.
Na twee voorbeelden (‘ja, maar dan ben je toch niet goed?!!’) vond ik het tijd voor een ander onderwerp (van mijn part over het klimaatbeleid van de lokale bestuurders van het Argentijnse Saforcada) maar nee, deze vrouw wilde nóg een voorbeeld geven. Ik had nog niet eens een slokje genomen van mijn La Chouffe. Ik probeerde uit alle macht het gesprek in een wat relaxter vaarwater te brengen, door haar te vragen – ik zette mijn meest belangstellende stem op – naar haar relatieverleden. Het werkte een beetje, ze vertelde over haar paar relaties en toen vroeg ze dat zelfde aan mij. Ik vertelde dat ik al een beste tijd single was, echt behoorlijk lang en ze zei, heel hard – ze praatte de hele tijd al zo hard – ‘Oh, maar dat zegt ook heel veel over jou, hè?’
Meine gute. Ken je het moment in een gesprek dat je afhaakt? Dat alle zin wegstroomt uit je lijf, alsof de halsslagader geraakt is? ‘Oh, maar dat zegt ook heel veel over jou, hè?’ Ik heb nog steeds een piep in mijn oren. En toen we een kwartier later als vanzelf in de evaluatie modus gleden en we het beiden snel eens waren dat het niet zo’n match was, noemde ik dat moment. Het moment van ‘Oh, maar dat zegt ook heel veel over jou, hè?’ en dat ik dat niet zo fijn vond. De vrouw zei minstens zo hard: ‘Oh, maar weet je wat mij dat over jou zegt, dat zegt over jou dat je een onzekere man bent! Je bent onzekere man. En ik heb een zekere man nodig.’
Ik stond op, ik zei dat ik de rekening zou betalen en maar weer eens ging. Ze zei boos dat ze dat een goed idee vond.
Op weg naar huis was ik even verrast dat dit kon: dat je vrienden maakt en zo’n mismatch had. Ik maakte me er niet al te druk over, want ik zou snel nog meer mensen zien, waar ik op voorhand al een goed gevoel bij had.
(ondanks dit nog steeds zin om nieuwe vrienden te worden? Ik wel. Zo kan het gaan en hier check je nogmaals de oproep, lees even goed)
