Johan, wat heerlijk. Een interview met jezelf. Je hebt geen vrienden?
Gaan we zo beginnen? Jij bent mij, dus doe lief. Lief zijn voor jezelf is belangrijk.
Sorry. Het was grappig bedoeld.
Kan gebeuren. Je bedoelt het vaak grappig, toch? Zand erover. Wat is je vraag?
Wie ben jij, wat doe je?
Ik ben schrijver. Beetje saaie uitspraak, maar: ik hou van echte verhalen. Wat ik bedoel is dit: vaak lijkt het alsof jij zelf de enige bent die het leven verdrietig, eenzaam en verloren vindt. Is niet zo. Nee. Iedereen doet maar wat. Iedereen is minstens een beetje gek. Iedereen heeft wel een obsessie. Of piekert nog steeds over de verloren liefde van zeven jaar geleden.
Dat vol in het licht zetten vind ik heel fijn. En grappig. En troostend! Dat vooral!
Ik zou van de daken willen schreeuwen: ja, het leven is lastig, eenzaam en ingewikkeld en dat is volkomen normaal. Er is niets mis met je, niet per se.
Naast hier over schrijven help ik ook bedrijven, CEO’s met het vertellen van echte verhalen. Nee, niet vol droevenis, maar wel echt. Niet dat stijve. Niet dat klote wollige. Echte verhalen.
Te weinig betrokkenheid in de organisatie? Dat komt omdat de berichten niet raken en waarschijnlijk niet ECHT zijn.
Daar help ik bij. Om het makkelijk uit te leggen ben ik interne communicatie specialist, ik help je die stukkies schrijven met als doel: meer eigenheid, meer lol ook, meer betrokkenheid en ook fijn als jouw verandertraject daardoor soepeler loopt.
Waar komt je drive vandaan?
Er is veel lijden, veel verdriet, veel stil zuchten en wanhoop. Zelfs in rijk Nederland. Ik heb dan met name over hoe we met onszelf en elkaar de dag door moeten komen. Ik wil gedoe, verdriet normaliseren. Hoe lekker op een feestje als iemand zachtjes zegt: ik had best een lastige kutweek. Oh, heerlijk. Fijn relativerend.
Waarom schrijven organisaties en ook CEO’s zo ingewikkeld, zo wollig.
Dat is angst. En dat snap ik ook. Zo bang dat je niet professioneel genoeg overkomt. Ik help CEO’s daarom hun eigen, echte verhaal te vertellen. Vanuit de heup. Losser. Al is het in het begin íets losser, met een klein grapje. Dat helpt al. De angst is sowieso niet nodig en als zij echt even stil staan weten ze dat ook. Ik ben de lieve, irritante stok achter de deur.
Maar wat doe je dan concreet?
De stukken schrijven, helpen om nieuwe vrolijke rubrieken te bedenken. Helpen bij het vertellen van de veranderingen. Helder en vanuit het hart. Ik ben een tijdje aan boord voor twee dagen in de week of iets meer.
Wat is je favoriete muziek?
Oh, wacht, was het tijd voor een ander onderwerp? Vond je het te zwaar worden? Nou, nou?!!!
Sorry, ik ben zwart gedrukt, ik stel de vragen. Muziek?
Ach, ja. Mijn liefde. Muziek. Michael Jackson, Beethoven vioolconcert, Bruch Vioolconcert. Of kom ik nu snobberig over? Silk Sonic! Dat is ook zo lekker. Zet nu even Lapdance op van N.E.R.D. En schrijf dan als manager of CEO je bericht. VUUR, JA! VUUR!!
Kun je de moonwalk?
Ja, zeker. Best goed. Redelijk goed. Voor iemand van mijn leeftijd dan.
Je wordt heel boos van clichés en saaie teksten. Waarom?
Het is zo gemakzuchtig. Zo inspiratieloos. Zo alsof je al in coma bent. Dus dan ben je CEO of je bent ondernemer en dan wil je mensen meekrijgen, terwijl je een doods, saai kutbericht schrijft. Mag ik kut zeggen, hier, trouwens?
Ja. Dat is prima. Het is je eigen website!
Ja. Waar. Is ook zo!
Wat is een favoriete quote van je?
We’ll cross that bridge when we come to it. Vind ik een goede reminder om je niet te veel bezig te houden met morgen en volgende week. En deze vind ik ook nice:
Geen mens is gedoemd te blijven wie hij is. Van Arnon Grunberg.
Wat moeten mensen doen als ze je willen blijven lezen?
Zo motten zich hieronder in schrijven voor De Optimist. De Optimist is een man die driftig, vol enthousiasme zoekt naar De Grote Liefde! Lukt niet goed, soms beter, en hij struikelt constant.
Of, en, als je meer geïnteresseerd bent in mijn blinde woede over saaie, cliché verhalen die ook grappig zijn in hun domheid: