We appten wat met elkaar en ze wilde graag weten wat ik op de app deed, waar ik naar op zoek was. Dat vinden sommigen erg belangrijk om te weten en dat begrijp ik. Mij wordt wel eens gevraagd: “Heb je een vrouw, ben je getrouwd?” en dat verrast me altijd. Want dat gebeurt dus veel. Getrouwde mannen die wat willen seksen buiten de deur. Dus, ik begrijp dat helderheid handig is. Fijn is.
Zij zocht niet iemand om alleen seks mee te hebben, maar wel voor langere tijd “zonder dat we het een naam hoeven te geven.” “Someone to share life with.” Ik legde uit hoe ik erin stond, waarbij ik zei niet per se op zoek te zijn naar iets langdurigs. Kon wel, maar het begint met een vibe. Waarmee ik bedoelde: we zien wel! De trouwbelofte afgeven voor de eerste zoen vind ik persoonlijk wat al te drastisch.
Op zondagmorgen, we hadden inmiddels voor de dinsdag gepland, appte ik: “Ik zou het toch ook leuk vinden om een foto van je te zien waarop je lacht!” Was het een gekke vraag?
Haar reactie een uur later: “Je moet je eens goed afvragen waarom je wil afspreken. Dat lijkt me een heel redelijke vraag.”
Wat? Wat was dit? Driftig begon ik te typen, ik begon met excuses, ik delete dat weer, ik had niets geks gedaan. Ik sprak iets in, waarbij ik benadrukte dat ik de vibe leuk vond. Ik gebruikte mijn zondagse stem, om haar op het hart te drukken dat er helemaal niets, niets, niets aan de hand was. ‘Je gaat verdomme niet afzeggen!’ typte ik, nee, dat dacht ik, ik typte het niet. En ik dacht ook: ‘hé, Johan, het loopt zoals het loopt!’ Ik doe tegenwoordig aan loslaten, althans, ik probeer het.
Een uur of wat later kwam haar reactie: “Wow. Beautiful words. This is so good, your words touch my heart. The world needs people who can use this kind of words.”
Op de dag van de date appte ze me om een uur of negen. Geen afmelding, hoor. Nee, nee, geen afmelding. Nog niet. Nee, nu wilde ze weten of de date nog doorging. Een redelijk gangbare vraag in datingland, want zo plots als de regen komt, is ie weer verdwenen, ik bedoel: mensen blijven zomaar weg bij dates. “Gaat de date eigenlijk nog wel door vanavond?” Dat ze het zo vroeg was bijna geen verrassing meer, ze stond niet met veel vertrouwen in het leven. ik zei dat we zeker gingen daten.
Anderhalf uur later appte ze me weer. Ik had mijn overhemd net gestreken en andere voorbereidende maatregelen getroffen. In het tuincentrum waar ik met mijn nog lege mandje stond las ik: “Ik heb een paniekaanval. Ik voel nu zoveel angst. Zoveel mannen hebben me afgewezen.”
Ik zuchtte en keek even naar de lucht, naar het glazen dak. Ik sloot mijn ogen. “Oh wat naar voor je, paniek is altijd naar.” Ja, Jezus wat zegt een mens op zo’n moment? Daar op zich kan ik een stukje aan wijden. Mensen die afzeggen, vrienden, familie of aanstaande bedpartners, het is gewoon vreselijk irritant en je mag niet geïrriteerd reageren. Ze ging nog door over dat het al lang zo’n gedoe was, dat het allemaal vreselijk was, ja, er was echt brand, een uitslaande brand, ik druppelde nog wat begripvols in het gesprek. Ze begon berichten van mannen die haar op “zeer koude wijze hadden afgewezen” door te sturen. Om te bewijzen hoe verschrikkelijk die mannen waren! Dit was echt jammer, want nu kon ik niet anders dan het een heel dom wijf te vinden. Helaas. Maar ik bleef in mijn rol, ik schreef: “Als je weer ontspannen bent en je wilt alsnog afspreken, laat het me weten.” “You still want to see me?!” las ik tot mijn eigen dikke tevredenheid. Ze was dan wat raar, maar alles zou goed komen.
Die zaterdag, vier dagen later, had ik nog niets gehoord. Dat viel me tegen. Ik voelde me tot dan toe een succesvolle rattenvanger van Amsterdam, maar ik moest er nog een berichtje tegenaan gooien. Een vriend had het na overleg al gehad over “veel rode vlaggen,” maar ik wilde er nog niet van weten.
Ik stuurde nog een gezellig kalm berichtje. Ik verwachtte dat ze met een glimlach en enige schaamte terugkeek op haar paniekaanval, maar dat ze nu plots een weldenkende vrouw zou zijn, grappig, mild, gebruikmakend van haar hersens. Dat verwachtte ik. Hoopte ik.
Jammer. Het eerste bericht was: “Mannen hebben alleen maar mooie woorden.” “Het pakt steeds hetzelfde uit!” Terwijl een buizerd overvloot – ik zat in de trein en zag weilanden – en ik teleurgesteld zuchtte, reageerde ik weer uiterst kalm en zonder in te gaan op alle details die ze deelde, schreef ik dat het vooral heel duidelijk was dat ze op dit moment niet helemaal klaar was voor liefde of intimiteit. “Ik wens je daarin het beste toe.” Ik meende het ook nog. Ze was mij dankbaar voor mijn reactie. Na een half uur kwam er nog een hartje.
En daarmee was het klaar. Echt? Nee, en nu begint het ongemakkelijke van mijn kant. De ochtend erop schreef ik toch nog: “Als je nog erotische verhalen wil uitwisselen, doe dat vooral.”
Ze stak een duimpje op en schreef. “Ja, natuurlijk.”
Twee dagen later was ik zelf degene met inspiratie en ik stuurde haar een verhaal, een goed verhaal, misschien kom ik nog eens op de proppen met erotische verhalen. Een vriend herhaalde aan de telefoon nog eens iets over rode vlaggen.
M. reageerde zoals ze eerder had gereageerd. Verrukt. Wildenthousiast. “Wow. This is so beautiful.” En iets later vroeg ze: “The woman in the story, who is the woman?” Dat was een beetje gek weer, want dat was uiteraard zij. Dat was compleet helder, ze speelde de kaart van naïeve vrouw. Het zou toch mal zijn als ik zou zeggen: “Ik heb een verrukkelijke buurvrouw, prachtig, zij is de vrouw in het verhaal, ik dacht: ik stuur haar een verhaal over erotiek tussen mij en mijn buurvrouw!”
Even later appte ze: “Ik ben even op vakantie en daarna kunnen we misschien ontmoeten.”
En toen, ik vond het zelf ook onverwacht, dacht ik: fock it, dit gaat nooit werken. Want wat ik wil is ontspannen, een drankje, een gesprek, heus ook uitwisseling, allemaal met kilo’s consent, uiteraard. Maar niet iemand die in paniek raakt van een knuffel of een kus, en dat gaat wel zo uitpakken.
Ik schreef: “Ja, prima, maar als je een weekje terug al zo schrok en in paniek raakte van alleen een date, is dat misschien wel iets om te onderzoeken. Want dan is er misschien wel iets aan de hand. Uit respect voor jezelf en voor mij misschien wel een goeie!” Had ik al gezegd dat ik ooit opgeleid ben tot therapeut? Dat ik jaren als acteur in trainingen rondliep? Echt waar. Daar kwam er nu ineens uit. Heel mooi gezegd van mij, heel mooi gezegd. Ik ben nog steeds een beetje stil van mijn grootsheid in deze. Echt. Nee, maar, je hoeft mij nu niet te gaan mailen met complimenten, bloemen en dat je een doosje donuts stuurt, maar nou, ja, het zou ook niet raar zijn. Per se. Alleen dat “uit respect voor jou en mij,” dat had niet gehoeven, een foutje dat op dit niveau eigenlijk niet kan. Geef ik toe. Blijft er één donut over.
Hoe zij, de vrouw met de boze blik, deze mooie woorden opvatte?
Ze schreef terug dat ze goed voor zichzelf kon zorgen. Ik nam het ter kennisgeving aan. Je moet ook van mening kunnen verschillen in een nog helemaal niet ontstane relatie waarin je elkaar nog helemaal niet ontmoet hebt en waar je elkaar misschien, waarschijnlijk, weet ik het, helemaal niet gaat ontmoeten.
Wat er toen gebeurde, daar zou eens een mooie documentaire over moeten worden gemaakt. ‘De ontploffing van M. live te volgen op Whatsapp.’ De docu zou dus openen met ‘ik kan heel goed voor mijzelf zorgen, bedankt voor je zorg.’
Veertig minuten later stuurde ze: “Eigenlijk vind ik dit heel erg irritant wat je schrijft, een totaal verwrongen weergave van de feiten.” Ik had dat bericht pas gezien toen ook het volgende bericht kwam, waarschijnlijk zag ze mijn niet reageren als een grove belediging, maar ik heb ook een leven, althans dat ene half uur. Een overhemd gestreken en verdomme even lekker gedoucht. Ik leef de leven.
En toen kwam, weer zo’n 10 minuten later, haar volgende bericht: “Uit respect voor jou en voor mij gaan we elkaar niet zien. Je hebt deze toon al eerder gebezigd, dit is de limit.”
Dus eerst die kleine ontploffing in haar hoofd, dan zie je in beeld 22.45, dus 40 minuten later, heeft ze zich druk zitten opvreten in de tussentijd, wat zou ze eigenlijk gedaan hebben in die tijd, chips eten, roken, wijntje inschenken, vloeken tegen niemand in het bijzonder, hoe gaat dat bij haar, dan stuurt ze een ferm bericht, reageer ik godverdomme niet en dan daarna sluit ze het dapper af.’ Zou ze een therapeut hebben en zou deze dan zeggen ‘Goed dat je je grenzen aangaf?’
Ik zag alle berichten in de app, terwijl ik in bed lag. Ik voelde lichte opluchting.
[/convertkit_content]”Ok, M, I wish you all the best.”
No comment yet, add your voice below!