Epic

Met de trein ging ik naar station Heemstede-Aerdenhout en vanuit daar met de bus naar de Amsterdamse Waterleidingduinen. Ik stapte uit, knikte naar de buschauffeur en liep over het pad naar het natuurgebied. Op station Sloterdijk had ik een filmpje gemaakt. ‘Beste kijkers, vandaag heb ik een teamdag! Ik ben het team. Het wordt een heerlijke, verbindende dag, met allemaal oefeningen, zoals de oefening in vertrouwen, dat ik mezelf naar achteren laat vallen. Zin in.’

Bij de parkeerplaats naar het natuurgebied hield ik de pas in, pakte mijn mobiel, keek even om mij heen en zag dat de kust veilig was, zette mijn verrekijker op de grond en zette mijn mobiel er tegenaan, als steun en drukte op play, rende een paar meter terug en liep zo gewoon mogelijk schuin door ‘t beeld. Ik bekeek de video en warempel, wat was ik eigenlijk goed in zo gewoon mogelijk door het beeld lopen.
Voor ik verder liep haalde ik diep adem, liet mijn blik langs de bomen gaan, langs de lucht glijden en ik sloot mijn ogen even.

Na vijf minuten wandelen zag ik twee herten, op nog geen twintig meter afstand en toen ze mij zagen keken ze me bewegingsloos aan om kort daarna verder te gaan met hun opdracht van de dag: grazen, omdat het kan.
Ik zag andere wandelaars, mensen met stevige wandelschoenen aan.

Ondertussen veranderde het landschap, de bomen maakten plaats voor lage struiken, het glooiende landschap ging open, het heette me welkom, het landschap sloot mij in het hart, twee sperwers gaven in de lucht boven mijn hoofd een korte show, vechten of spelen, ik kon het verschil niet zien. Ik hoorde in de verte een vliegtuig, ik hoorde en voelde de wind, voelde de zon op mijn gezicht, smeerde mijn armen en mijn gezicht in, rook aan mijn armen, de geur van zonnebrandcrème, de geur van de zomer. Ik stond stil, deed mijn ogen dicht, ik was vast van plan om daar minuten zo te blijven staan, maar toen een Chinees stel me naderde leek het me toch beter even de ogen te openen en ze te groeten. Ik vervolgde mijn weg, zag de beekjes, de talloze beekjes hier, of stroompjes, crystalhelder water. Ik hield de pas in, zag een buizerd, een flinke jongen, een prooi eten, op de grond, pikte hij stukjes vlees uit een dier, naast het watertje.

Na een tijd wandelen, ik zag rood met witte paddenstoelen met ‘Strand 2,4’ en ‘De Zilk 2’, ging ik van het pad, naar weer een beekje, ik liep nog een twintigtal meters door, en ging zitten in het gras, langs het water. Ik hoorde nog een buizerd, ik kon de buizerd niet zien, ik speurde de lucht af, maar zag niets. Ik zat daar, ik at een boterham, ik deed mijn schoenen en sokken uit, mijn voeten waren warm, maar nu voelde ik de koelere wind om mijn voeten. Ik zei dingen tegen de camera, ik ging op mijn rug in het gras liggen, ik schreef wat in mijn mobiel en in de verte zag ik iemand aankomen lopen, een oudere heer, stevige wandelschoenen en blote oude benen. ‘Goedemiddag.’ ‘Goedemiddag.’
Ik zat daar anderhalf uur aan het watertje, je kon de bodem zien, een meter diep was het ongeveer, veel groene slierten zag ik onder water en toen ineens bedacht ik dat ik in het water kon. Ik was er in die anderhalf uur nog niet opgekomen, wat gek, het was plots een briljant idee. Ik kon in dat water.

Ik deed mijn broek uit, mijn shirt, ik liep naar het water, keek naar links en rechts, opgewonden over mijn plotse ingeving. Hoe kon ik die gedachte niet eerder hebben gehad? Ik keek nog eens naar links en rechts, ik zag geen mens, ik was hier alleen met die wind en het water en ik deed ook mijn short uit, zette de eerste stappen in het water, ging er weer uit, zette mijn mobiel tegen de verrekijker, drukte wat gras plat, trok het gras uit de grond, drukte op play en ging weer het water in. Het koude water op mijn huid, op mijn lijf, het fijne zand onder mijn voeten. Ik keek in het water, zag mijn buik en benen.

Ik spreidde mijn armen en keek naar de camera en rapte met mijn armen zwaaiend:

Can you feel it, see it, hear it today?
If you can’t, then it doesn’t matter anyway
You will never understand it cuz it happens too fast
And it feels so good, it’s like walking on glass
It’s so cool, it’s so hip, it’s alright
It’s so groovy, it’s outta sight
You can touch it, smell it, taste it so sweet
But it makes no difference cuz it knocks you off your feet

Ik heb nooit begrepen waar deze tekst overging, maar wie kon dat wat schelen.

En toen, toen liet ik mezelf achterover in het water vallen.