De Optimist was uit geweest met zijn nieuwe date Branca. Ze waren sushi wezen eten en daarna hadden ze gedanst in café Let’s Get Loud. De Optimist vond veel dingen echt moeilijk in het leven, maar enthousiast dansen op kutmuziek, was misschien wel het moeilijkste. En toch deed hij het, want Branca vond dit prachtig, deze kutmuziek. ‘Is dit Tiësto?’ schreeuwde De Optimist in haar oor en Branca moest heel hard lachen, want Tiësto ‘had een heel, maar echt totaal andere vibe.’ Dit was iets dat de Optimist duidelijk had moeten weten. Hij wilde nog vragen of ze liever op kutmuziek danste met de focking meur van kittenzeik, of zonder, maar hij slikte de vraag in.
Toen De Optimist genoeg enthousiasme had getoond, ging hij even aan de kant van de dansvloer staan om te huilen. Daar stond een gozer, een man die leek op een glazenwasser, strakke broek aan, Nike Air en het haar strak achterover gekamd. Het kon ook een loodgieter zijn. De Optimist zei: ‘Heb je het naar je zin?’
‘Nee, totaal niet!’ zei de gast met Amsterdams accent. ‘Ik kan wel janken.’
‘Same here!’ zei de Optimist.
‘Wat een kutmuziek!’ zei de gozer.
‘Ja. Kun je wel zeggen.’ zei De Optimist.
‘Mijn vriendinnetje vindt dit tof.’ zei de gozer.
‘De mijne ook.’
Even later reden de Optimist en Branca naar huis, Branca achterop bij hem op de fiets. Branca was nog steeds enthousiast over een avond met een ‘vette vibe.’
Terwijl ze met haar hand even naar zijn kruis gleed zei ze plots: ‘Stop even hier.’
‘Wat is er?’ vroeg de Optimist.
‘We halen even een frietje!’
‘Wat zeg je?’ De Optimist had het prima verstaan.
‘We halen even friet en ik heb zin in een frikandel.’
En dit schoot de Optimist in het verkeerde keelgat. Hij moest aan de billen denken van Branca. De billen die best wel dik waren. En waar hij niets van vond. Maar er zou hier nu geen frietje worden gegeten, want het was juist een idee om minder frietjes te eten. Speciaal om de billen wat minder dik te maken had De Optimist een heerlijke salade gemaakt. ‘Heb je geen vlees?’ zei Branca. ‘Nee, nee, ik probeer te minderen.’ Toen ze even later weg was bakte hij nog twee hamburgertjes. Biertje erbij, eigenlijk de Optimist een goed leven, zo dacht hij toen.
Hij mocht dit natuurlijk allemaal niet denken en toch dacht hij het. Hij begreep ineens waarom ze die billen had, het eerste vermoeden rond de ontstaangeschiedenis van deze enorme kont had hij een week daarvan al gehad, toen ze op een zaterdagmorgen een uurtje na het ontbijt een zak chips zat leeg te schrokken op de bank.
‘We gaan niet nu friet eten, toch?’ zei de Optimist. Hij lachte niet, hij keek in de verte, naar het einde van de straat. Na twee stoplichten was het nog een klein stukje na de Albert Heijn.
De Optimist had drie keer herhaald dat het echt bizar was om nu friet te gaan eten en Branca was ondertussen al op weg naar de friettent. Maar er werd friet gegeten en nog een frikandel erbij. ‘Doe maar twee. Wil jij ook twee?’
‘Twee frikandellen? Twee? Ik heb echt nog nooit iemand ontmoet die twee frikandellen eet bij een maaltijd. Twee frikandellen is echt alle jezus veel man. Ga je dan niet kotsen straks in bed? Ik zet sowieso wel even een emmer naast het bed. Gewoon voor de zekerheid. Twee frikandellen. Man, man, met friet erbij. Om twee uur ‘s nachts. Ik heb dit nog niet eerder meegemaakt. Mag wel, tuurlijk, het mag wel. Maar ik mag het dan ook heel raar vinden. Focking 1500 calorieën.’
‘Zo zo, je bent op de hoogte.’ zei Branca terwijl ze naar de display keek waar haar walhalla stond vermeld.
‘Ik zoek het op. Ik zal het even googlen.’ De Optimist keek op z’n scherm. ‘Ja, man, dit is bij elkaar zo’n 1700 calorieen.’
De Optimist had voor zo ver hij zich kon herinneren nog nooit het aantal calorieën van iets genoemd, maar je moest iets proberen. De friettent stond vol met mensen met rode oogjes, allemaal mensen die eigenlijk al naar bed moesten. Na een paar minuten kwamen de frikandellen, de Optimist had er zelf eentje besteld. Hij had nog nooit met zoveel tegenzin genoten van een frikandel speciaal. Branca schoof ze beiden in nog geen minuut naar binnen. Alsof ze de twee gevallen zo naar haar maag schoof, zonder te proeven. Een klodder ketchup op haar kin.
‘Je hebt een klodder ketchup op je kin.’
‘Lik er dan van af, doe dan. Lik me, lik me.’ Branca deed haar kin omhoog. Ze zei harder – iedereen kon het horen: ‘Lik me dan, lik me dan!’ De Optimist keek boos naar zijn eigen frikandel. Twee gasten verderop riepen: ‘Doe dan gozer, doe het!’
En toen na de friet, toen de friet en de frikandel op waren, en ze thuis bij de Optimist waren, was er toch discussie ontstaan.
‘Ja, maar het is toch geen porem om zo diep in de nacht nog friet te gaan vreten toch?’ had De Optimist gezegd. Branca zat op de bank en keek geërgerd. Ze keek naar de boze rug van De Optimist die uit het raam keek.
Branca was even stil en zei toen: ‘Nou, ja, ik vind het wel lief dat je op mijn gezondheid let.’ Ze meende het. ‘Maar weet je: life is now! Je moet genieten. Ik weet dat, ik zie dat elke dag, mensen sterven onder je handen. Een jongen van 12, vorige week. Niet meer te redden. Life is now. Maar toch, eerlijk: lief dat je op mijn gezondheid let.’
De Optimist was ook even stil en zei toen: ‘Nou, het gaat me niet om je gezondheid, maar ik wil gewoon niet dat je dikker wordt.’
Hij zei het. Het was verschrikkelijk, maar het was gebeurd. Hij keek achterom naar Branca om te zien hoe ze ging reageren. Branca keek hem verschrikt aan, ontzet. Daarna zag hij blikken die konden doden. ‘Dit kan ik niet geloven…’ zei ze verbijsterd. Ze zat verbouwereerd op de bank, met haar benen opgetrokken onder haar. De Optimist dacht blijkbaar dat hij een en ander nog wat beter moest toelichten. Hij zei:
‘Ja, je hebt best dikke billen, maar er moet niet nog drie kilo bijkomen. Nu is het nog lekker.’
De Optimist wist dat hij alles kapot maakte. Hij was de bulldozer die een gevel in reed.
‘Je bent echt niet goed…’ zei Branca verbouwereerd. ‘What the fuck…’
‘Ja, what the fuck…’ herhaalde De Optimist en hij wist niet wat hij daarmee bedoelde.
Ze schudde haar hoofd, nam een slok van haar water.
Het was een tijd stil, Branca zat op de bank en appte iemand. De Optimist keek naar buiten. Na enige tijd zei ze: ‘Nou, ik ga slapen…’ Ze ging naar de slaapkamer.
Toen de Optimist even later in de slaapkamer kwam hoorde hij het geluid van haar vibrator. Het was donker. Hij kleedde zich uit en ging onder de douche staan, maar het leek niet te helpen. Hij droogde zich af en liep de slaapkamer in. Wat moest hij zeggen? Het licht was aan en Branca lag naakt met haar benen wijd op bed, de dekens van zich af.
‘Lik me dan, lik me dan, alsjeblieft. Als afscheid.’
No comment yet, add your voice below!