Ik zocht vrienden en zo liep dat af.

‘Ik zoek nieuwe vrienden in Amsterdam!’ Zo klonk drie jaar geleden de titel van een stuk dat ik op mijn website plaatste. Ik wilde nieuwe vrienden en dat zou ik gaan regelen met een heuse contactadvertentie. Ik vertelde kort over mijn situatie en daarna vertelde ik wie ik was, waar mijn interesses lagen en dat mensen konden mailen voor een koffie. Liefst wel mensen uit Amsterdam. Open en bloot riep ik: ‘Ik heb te weinig vrienden!’ In dit stuk kijk ik terug: was dat een goed idee? Heeft het gewerkt, heb ik nu vrienden? En wat maakt het zo moeilijk om nieuwe vrienden te maken?

Zomer 2022: ik was eenzaam. Godsamme. De eenzaamheid zwierf al langer als een zwerfkatje om mij heen. Hij draaide rond mijn benen. Ik had veel momenten zo gedurende de weken en maanden, dat ik graag een drankje wilde doen of wat eten en dat dan niemand kon. En zo waren best veel weekenden tamelijk leeg en alleen. Dat trok ik slecht. Ik zag de zaterdagavond alweer aankomen. Op de bank. Of in mijn eentje naar een film. Ik was er zo klaar mee. Soms werd ik op de woensdag al zenuwachtig.

Of ik dan geen vrienden had? Jawel. Zeker. Heel leuke mensen, een handvol. Maar wel met kinderen en hobby’s. Als ik op donderdagavond nog niets voor het weekend heb dan is het vrij kansloos om nog rond te gaan appen en in de loop van de jaren ging ik dat ook maar minder doen.

Lang verhaal kort: ik plaatste die oproep en na een aarzelend begin werd het met name op Twitter opgepikt, ging het viral, kwamen er reacties. En, ik ging koffie en drankjes doen, wandelen en naar een museum. En het moet gezegd: dat waren bijna allemaal aardige mensen. Eén vrouw bleek niet helemaal goed snik, die begon mij al na vijf minuten uit te leggen waarom ik single was, vreemd verhaal. Dat bleef bij een drankje en na vijftig minuten liep ik het café uit. Maar de andere mensen: prima mensen met een leven, met een baan, met hobby’s. Niks mis mee! Maar. Een echte klik voelde ik lang niet altijd. Hoe moet ik dat zeggen? De klik, de vonk, de vriendschapvonk, de crush. Dat gevoel: hé, ja, wij hebben een vibe. Jij bent grappig. Jij hebt iets te vertellen. Iets speciaals. Dat. Sommigen heb ik nog een keer gezien en toch bleef het daarbij, dan. In de meeste gevallen.

Wat mij begon te dagen, is dit: als je roept ‘ik zou wel meer vrienden willen’ dan trek je mensen aan die dat ook willen. Helder verhaal. Je trekt mensen aan die ook wat alleen zijn. En dat is dan de basis van je vriendschap. En dat trekt dus een heel palet aan mensen aan, maar niet per se mensen die echt passen, met dezelfde interesses enzo.

Wat er ook gebeurde en dat vond ik bijzonder ongelukkig en ongemakkelijk en ook irritant: mensen lazen de oproep niet zo goed. Dus, ze lazen ‘ik zoek meer mensen’ en hup ze gingen mailen. Dat kun je spontaan noemen, ik vond het slordig. Want ik had een best rijtje opgesomd van dingen die mij mij maken, die ik boeiend vind. Ik was op zoek naar vrienden, niet naar kennissen. Wat er gebeurde was een hele zwik aan spontane berichten waarvan ik dacht: god, Jezus, moet ik hier nu heel erg open voor staan? Dit zijn totaal niet mijn types! En dan ging ik toch maar met enige buikpijn mensen mailen dat ik de klik niet zo zag.

Fuck Tomorrow

Ik moest de laatste weken weer wat vaker aan het onderwerp denken, omdat ik een nieuw initiatief zag: Fuck Tomorrow. Fuck Tomorrow refereert aan het feit dat veel mensen totaal niet meer spontaan nu, vandaag of morgen kunnen afspreken. Nee, mensen hebben eind volgende maand tijd. What the fock. Op die verzuchting is dit initiatief een antwoord. Fuck Tomorrow is een eenvoudige appgroep, je hoeft nergens voor te betalen en in de groep kun je een voorstel droppen. Wandelen in het bos, naar een museum, een drankje in Oost.
Prachtig plan? Ja, vast. Nee, echt. Super. Maar niet voor mij.
Wat ik ook hier weer merk: als de focus te veel ligt puur op ‘nieuwe vrienden maken’ of ‘nieuwe mensen ontmoeten’ dan is dat veel en veel te vaag.

Ik las in de WhatsAppgroep bijvoorbeeld ‘Straks om half vijf wat drinken bij Café De Mijter! Wie joint?’ Dat klinkt fantastisch en in een wereld vol polarisatie is het ook prachtig dat wildvreemden elkaar op deze manier ontmoeten en kletsen enzo, en ik heb lang gedacht dat ik hiervoor open moest staan, maar inmiddels weet ik: veel te random. Dikke kans dat je bij zo’n koffie dan naast iemand zit die helemaal gek is op The Passion. Gun je je ergste vijanden niet. Kom je na een uur thuis en is de eenzaamheid veel groter. Of je zit naast iemand die in de supply chain werkt. Ook niet te doen. Moet je te allen tijde zien te voorkomen. Of dat je naast iemand zit en dat je denkt: yes, ik ga het even over muziek hebben. Oh, dat is toch het leukste onderwerp van de wereld. Muziek!!!!! En dat iemand dan zegt ‘Oh, ja, ik vind eigenlijk elke muziek wel leuk.’ Vreselijk. Echt vreselijk. Horror.

Toegegeven, ik maak er nu een beetje een grapje van, maar ik meen het wel. Als de focus te random is dan komen er ook te random mensen op af. En ik vind de meeste mensen niet zo boeiend. Ik was op die manier ook eens bij een singlesfeest op het strand. Er waren driehonderd mensen en ik herkende mezelf zo niet in die mensen, totdat ik met een leuke vrouw stond te praten. Een journaliste. Kijk. Schrijver, creatief, dat allemaal. Bleek ze daar ook echt in de rol te zijn van journaliste en de enige niet-single te zijn. Godsakke.
Ik ben ondertussen na zoveel dingen te hebben geprobeerd een beetje klaar met ‘oh, wat een grappig en totaal ander mens dan ik.’ Op een werkplek is het prima, op een burenmiddag is het geweldig, ik ging nog eens langs bij de Marokkaanse buren om te zorgen dat zij er ook waren, wel toen ik Bach en Beethoven luisterde met bejaarden, tuurlijk. Maar niet als de focus ligt op: nu wil ik een echte klik voelen. Samen om dezelfde gore grappen lachen. Ik moet denken aan de winderige en te koude septemberdag dat ik met expat-mensen op een leeg strand in een kring ging zitten. Een uitnodiging op Meetup: ‘meet new people at the beach’. En dat je zo voelt: we hebben elkaar serieus niets te melden. Dan is de wind erg koud en na drie weken had ik nog zand in mijn schoenen.

Waar ik steeds meer achter ben is dat eenzaamheid bij mij hoort en dat het misschien wel bij mens-zijn hoort. De dingen die er echt in je omgaan, de gedachten die je echt hebt, de angsten die je écht bezighouden, die kun je maar met heel weinig mensen delen. Een voorwaarde is namelijk dat mensen een beetje ontspannen moeten zijn met hun eigen twijfels, met hun eigen angsten. Dat het normaal is om mens te zijn. En dat zijn de meesten natuurlijk niet. Die beginnen meteen met tips te gooien.

‘For most things in life there are no fixes, only consolation.’ Een verrassend en verfrissend zinnetje van De School of Life, een gedachte die indruist tegen de algemeen geldende regel: heb je een probleem, los het op. Vandaag nog.

Ik sprak een single vrouw die op vrijdagmorgen níet in lichte paniek aan de nog lege zaterdag denkt en wist weer: tsja, dat is ook gewoon iets in mij, dat hoeft misschien niet altijd opgelost te worden, met een volslagen random bowlingavond met veel te blije mensen.

Zo nu en dan met de ziel onder de arm door de stad zeulen of de klok vooruit kijken in de avond, dat zal ik altijd wel een beetje houden. Dat is lastig, maar ik vind gelukkig niet ‘alle muziek wel leuk’.

Als je vrienden wil maken kun je denk ik vooral het beste vol in het leven stappen met dingen die jij woest interessant en boeiend vindt. Dan begint het met een potje tennissen, of samen zingen in een koor of met hardlopen in Noord en dan ineens blijkt er iemand tussen te zitten met humor en zelfspot. En die zit dan toevallig ook in de supply chain. Whatever. En die zegt dan na een paar keer afspreken. ‘Oh, ja, ik vind The Passion eigenlijk heel leuk. Sorry.’

En dan moet je daar erg hard om lachen, terwijl je ook nog een beetje verbijsterd bent. Verbijsterd en met een warm hart kijk je elkaar aan, twee tikkie arrogante klootzakjes die niet alle muziek, niet alle mensen, maar wel elkaar leuk vinden. ‘Proost.’

Meer lezen over eenzaamheid? Ik schrijf verhalen over de Optimist die keihard op zoek is naar de liefde. Lees hoe hard hij op z’n bek gaat en toch weer doorgaat. Over daten, misverstanden en andere pijnlijkheden. Meld je hier aan.

Ik ben Johan en schrijver en maker. Wil je op de hoogte blijven van mijn werk in het algemeen? Ik ga projecten rond eenzaamheid organiseren, of anderszins projecten om mensen te herinneren aan: het is ok om mens te zijn. Je bent een idioot, accepteer het. Klinkt nog vaag en ook te soft – ik haat soft – maar schrijf je hierin.

Ben je zelf ook een arrogant klootzakje met heel erg goede smaak? Zo goed dat je alleen maar nee kan schudden als je anderen hoort praten. Leuk, ik kijk naar je mail. Vertel me wat je teringlelijk vindt.