Lieve Eva-Marie,
Ik zag een dag of wat geleden dat je op LinkedIn een ochtendritueel deelde. Maar je bent wat vergeten in deze update en ik zal proberen uit te leggen wat ik bedoel. (lees je dit stuk om 4.30? Of eerder?)
Goed. Je staat dus teringjantje vroeg op. Godsamme, wat las ik? Half vijf dus? Meine güte. Ik zou heel rock ‘n roll willen zeggen dat ik er dan pas net in lig, maar zo wild ben ik helemaal niet, ik ben een sperzieboon bohemian. Ik eet om strikt 10 over zes mijn sperziebonen en lig er om elf uur in.
Terug naar jou: half vijf gaat die wekker. Je staat twee minuten onder een ijskoude douche. Dit allemaal terwijl je een cracker eet met acht blauwe bessen en wat honing en je je dagboek bij werkt. Jij noemt dat ‘journaling’, maar we bedoelen hetzelfde. En daarna ga je 20 minuten mediteren. Nadat je jezelf hebt afgedroogd en je ook je dagboek op de verwarming hebt gelegd, want die was onder de douche wel verdraaid vochtig geworden. Stom. Het blijft wennen dat vroeg opstaan. Daarna doe je een paar zonnegroeten. Je drinkt hete thee. Of juist heel koude thee, dat las je ergens op internet dat dat juist goed is. Voor van alles en nog wat, iets met afvalstoffen. Je had even geen tijd om de bron te checken, kan het schelen, het gaat immers om de hoop. De hoop dat alles beter wordt. Voor altijd.
Je stemt af op je innerlijke doelen. Je legt een hand op je borst. Je sluit je ogen. Het is inmiddels tien voor zeven. Je noemt drie dingen waarvoor je dankbaar bent. Maar ondertussen Eva-Marie, voel je ineens wat zenuwen over een paar dingen die je te wachten staan die dag. Je moet in gesprek met iemand waar je nooit zo blij van wordt, je denkt aan dat gesprek en je moppert in jezelf over hoe slecht die ander luistert, nooit echt luistert. Dan schrik je ineens van die gedachten, nee, zo moet je niet denken, vind je. Positief zijn. Je dagboek is nog steeds drijfnat, maar je denkt heel positief dat het top is dat je je Macbook niet mee had genomen onder de douche! Je stelt positieve intenties. Je moet positief denken, met positiviteit los jij alles op, althans dat zou je zo verrekte graag willen.
Dan klauter je op LinkedIn en deel je je ochtendritueel.
Maar er mist iets. Weet je al wat er mist?
Een beetje zelfspot.
Het is wellicht een strikt particulier verzoek, dat ik wat zelfspot zou willen lezen, maar de zelfspot zorgt voor wat lucht, snap je? Je bent verdorie 31 jaar! Je woont in de stad! Je houdt zo van de gekte en het losse van die stad, dat vertelde je me de eerste keer. Al die puntjes in de ochtend, Eva-Marie, waarom? Het klinkt ook behoorlijk benauwend, dit regime, om zo… om op deze manier… ja, waarom eigenlijk? Waarom sta je rillend onder een koude douche? Om de perfecte dag te hebben? Om te zorgen dat er niets mis gaat? Alles onder controle? Om te voorkomen dat je je angstig of overweldigd voelt? Of dat gevoel wat er steeds is dat je er zo alleen voor staat?
Ach, jeetje, ja. Ik kan toch ook alleen maar zoveel compassie voelen voor die angsten. Verdomme zeg. Ik wilde je eigenlijk schrijven dat je als een complete neuroot overkomt met die militaristische ochtend van je, maar wat is er eigenlijk ten diepste mis met een neurose meer of minder. Ik voel ook zovaak al die dingen, dat je het gevoel hebt dat je het wel heel alleen moet doen enzo, bijvoorbeeld.
Maar, toch, Eva-Marie: dat ochtendregime hoeft niet, hè? Ik weet niet in welk hip damesblad je dit gelezen hebt, of wie op Instagram je heeft opgedragen om verdorie om half vijf op te staan, maar het hóeft niet.
Ik weet het ook niet precies, hoe het zit, met het leven van een goed leven. Van een beter leven. En ik snap je verlangen zo. Dat je wat meer rust krijgt, wat meer vertrouwen. Ja, niet dat je geen vertrouwen hebt, nee, nee, je runt dat team op de Zuid-As prima. Je manager is dik tevreden. Maar het leven voelt soms zo… Ik moet denken aan het gedichtje van Bert Schierbeek ‘Hoe als je je met zorgeloosheid kon omringen, en dat dat je ruimte was.’
Deels denk ik dat we allemaal maar wat doen. Als je ziet hoe vaak ik mezelf allemaal doelen stel, met name over het aantal columns dat ik er uit ga knallen en als je dan ziet hoe ik loop te klooien met wat surfen op Instagram, NOS.nl en wat nog meer niet, dan denk ik vast en zeker: we doen maar wat. Ik bedoel: ik heb mezelf al honderd keer voorgenomen om het anders te doen! En ik weet ook best aardig hoe je naar al die gedachten kan kijken, gedachten als ‘dit lukt nooit!’. Ik weet dat je daar met afstand naar kijken en dat het maar een rijtje woorden is. En toch… het lukt zo vaak niet.
En als ik hier – nu ik even in Lissabon woon – kijk naar al die mensen die ‘s ochtends wakker worden en hun koffietentje openen en koffietjes zetten en het terras wat aan kant houden, of een mini-supermarktje draaien, met wat groenten en wat drank en broodjes en ja, ja, pode pagar com cartão, dan denk ik: die mensen doen ook maar wat en dat gaat toch allemaal best wel goed. Die zitten niet als jij en ik in dat kleine bubbeltje van ‘verbeter jezelf de godganse dag’. Die hebben nevernooit van mindfulness gehoord.
Natuurlijk kunnen we stappen zetten, bewuste stappen. We kunnen ons laptop kunnen openklappen, de ene voet voor de ander kunnen zetten, we kunnen zeggen ‘ik wil wat met je drinken’ of ‘zou jij met mij dit idiote, maar wel heel toffe project willen oppakken?’ We kunnen besluiten om te zien dat we heel pissig zijn en toch aan de ander vragen om zijn of háár kant van ‘t verhaal te vertellen.
Als je blij wordt van je stappen, je lange lijst met dingen die je je hebt voorgenomen in de ochtend, let’s go, ga er voor, maar doe dat wel, die zelfspot, alleen maar voor jezelf. Waar ben je toch zo serieus geworden, dat vraag ik me al een tijdje af.
Met zelfspot geef je je lezer ook de boodschap: we doen ons best, maar we blijven briljante prutsers, ok? Met zelfspot in zo’n update en ook op je website enzo, zeg je: met mij kun je lachen en we gaan ook ons best doen. Je doet het voor jezelf, maar ook voor de ander. Zodat de ander weet dat hij of zij nog steeds een mens mag zijn. Een mens dat heel serieus en met veel humor stap voor stap de goede kant probeert op te rommelen.
Maar rommelen blijft het. Denk je niet, Eva-Marie?
Ik zeg het maar gewoon eerlijk: ik mis je humor. Je losheid. Dat was eerst echt anders. Je bent focking 31 jaar.
Liefs, J.
Meer van dit lezen? Schrijf je in voor De Stukjes van Stevens.
