Ongemakkelijk: dat mensen op maandagmorgen vol verwachting vragen hoe het weekend was. Wat zeg je dan als het best wel matig was? Of gewoon kalmpjes, niets speciaals. Doodstil?
De man in dit stukje doet een poging om er wat van te maken, van dat moment, zijn antwoord.
Het was maandagmorgen en ik had me geïnstalleerd op een co-werkplek in ‘t hartje van de stad. Tijd voor koffie. Ik liep naar de open keuken aan het einde van de gang. De keuken zag er altijd strak en opgeruimd uit, maar al die weken hing er één foto van vrouw die een appeltaart liet zien.
‘Goodmorning, sir.’ hoorde ik achter me. Ik draaide me om. Er stond een man, jaartje of veertig, hij loenste een beetje en droog een licht bruin jasje. Hij deed er een kleine buiging bij. Hij had er zin in. Gezellig. Precies de reden waarom ik daar was, natuurlijk, mensen ontmoeten, het liefst gezellige mensen. ‘Goodmorning’, zei ik.
Hij stak z’n hand uit. ‘I’m Tim. How was your weekend, man, did you have some rock ’n roll?’ vroeg Tim.
De man vroeg het, hoe zeg ik het, verwachtingsvol. Hij lachte erbij en draaide ze hoofd, klaar om mijn gore verhaal, dampend, ronkend te horen.
Kut. Ik had zin in deze maandag omdat mijn weekend, nou, ja, hoe zeg ik het, galmend stil was geweest. En hij dacht dus dat ik… op de bar, in de lampen, sigaret in mijn bek, kotsend door de Kalverstraat, kortom, het échte leven. Tongen met een onbekende, midden op het Rokin keihard het Wilhelmus gezongen, hoe kwamen we op het Rokin? Hoe dan? Haha, hilarisch. Zo vroeg hij het.
‘Hoe was je weekend?’ Ik kreeg het warm. Ik dacht dingen, veel dingen, duizend dingen.
Ik keek een beetje ongemakkelijk naar de jongen, pakte een zakje suiker en glimlachte en zei ‘That is such a good question!’ Tijd winnen. Dat is het begin van alles.
‘Yes, I thought so.’
‘Let me begin: i had a weekend and so many people didn’t have.’ Wat zei ik nou weer? Wat was dit voor geouwehoer? Dit sloeg echt nergens op.
‘Where did you go out?’ vroeg Tim.
Het punt was: i did not go out. Niet helemaal waar: i did go to the Amsterdamse Bos, I did go to the de Lidl en daarna nog geraspte worteltjes gehaald bij de Albert Heijn, ik ben zo bekeken het halve weekend buiten geweest. Man van de wereld, het zit in mij, ik leef de leven. Prima lasagne voor mezelf gemaakt. TV gekeken. Boek gelezen, met buikpijn, op de bank een boek gelezen, ik vond ineens dat ik een boek moest lezen. Ik zei tegen mijzelf ‘Gozer, vertraag, lees nou gewoon eens een boek, lekker een boek.’ Zat ik daar op de bank. Een boek. Vijf minuten volgehouden.
‘What do you mean, with going out? Dat is een breed begrip!’
Precies op dat moment verscheen een andere gozer ten tonele, een hippe gast, matje, zo’n hippig matje en witte sokken.
‘Hi man, how are you doing?!!!’
‘Yes, i’m doing great man!’
‘Good to see you!’
‘Yes, man, how was your weekend?’
‘Kinda crazy.’ Er gingen wenkbrauwen omhoog. Wink wink. Daarna rolde de gozer ook nog eens met de ogen. Het was een onrustig gezicht, wat per ongeluk een slechte woordspeling is. Tim kon moeilijk omgaan met z’n nieuwsgierigheid. ‘What happened, tell me all the details!!!’ In vage termen deed de man een relaas; een feestje in het centrum en ruzie en een vrouw en weinig slaap en sleutels kwijt. ‘But it was big fun man. I am waisted. Need coffee.’
‘I love this kind of stories!’ zei Tim. ‘My weekend was completely insane too, man.’
‘What happened?!!!’ Tim ging los over een feestje in Oost en een verhuizing in West en gekkigheid en z’n ex was-ie tegen gekomen op de Korte Leidsedwarsstraat. ‘Ja, man, beetje spijt van, nooit handig om toch weer aan te modderen met je ex. Crazy shit, crazy shit.’
‘Sounds amazing, boy.’ Ik wist het niet zeker, maar ik had wel het sterke vermoeden dat de mannen aan het ejaculeren waren. Zo vet was hun weekend.
En toen, synchroon draaiden de mannen hun hoofd mijn kant op. Je kon er op wachten en toch was het onverwacht. Een scène in een dansvoorstelling. Een sleutelmoment. In mijn leven. Of in hun leven. Of allebei. Beiden deden een wenkbrauw omhoog. De kin iets naar beneden. Er gingen zonnebrillen naar beneden, terwijl ze die dus echt niet op hadden.
‘And how about you man?!’ Nee, nee, ze zeiden het niet in koor, zo bont zal ik het niet maken. De hippe jongen vroeg het. De ander, Tim knikte, ja, inderdaad, nu was het aan mij, dit was mijn moment, nu hadden de mannen recht op mijn verhaal.
Ik glimlachte. Ik lachte breed. ‘You want a cool story.’ Ik deed mijn armen wijd, ik wist niet zeker waar dat op sloeg.
‘I had a dope weekend too. Crazy cool stuff!’ zei ik nu echt hard.
‘Ok, man, that sounds really good!’
‘Yes. I was good.’ Ik zei ‘I was good.’ Ik schreeuwde nu. Ik zei dus I was good terwijl dat moest ‘it was good’ zijn. Debiel, ik ben een debiel.
‘Crazy good stuff man.’ Tim leek ondertussen wat geschrokken.
‘Ik was totally alone!’ Ik gilde nu. Op het aanrecht knapte een glas. Echt? Ja! Anders schrijf ik het toch niet? Wat denk jij? Zo’n glas is niet gratis, ik ga toch niet glazen kapot verzinnen. Moest erbij komen. In het volgend verhaal verzin ik dat er een Volvo tegen een boom kapot rijdt. En wie gaat dat betalen? Wie. Ik wil vingers zien!
‘I made the most delicious lasagna!!!! Lasagna! With kaneel, dat is mijn geheim! Foto’s zien? Ik heb foto’s, ik heb foto’s van de lasagne.
Ik pakte mijn mobiel, en liet de mannen de foto’s zien. ‘Deze op mijn bord met een wijntje erbij, die vind ik goed. ik twijfel altijd met het kopen van wijn. Die hele fles alleen opdrinken, zoveel drink ik niet.’ De mannen keken me en hadden geen idee waar ik het over had.
‘A really beautiful lasagne. The most beautiful lasagne I ever saw.’ zei Tim. De hippe jongen knikte en verontschuldigde zich: ‘I got to go back to a meeting, but i’m really… jaloers, the word is jaloers?’ Ineens had hij een ingeving. Hij keek naar het prikbord.
You got to show your lasagne to the communiy! On the prikboard!’ De hippe jongen schudde z’n hoofd en vertrok met z’n koffie.
Twee uur later prikte ik een foto van mijn lasagne op het prikboard. En toen ik aan ’t eind van de dag mijn kopje terugbracht in de keuken hingen er nog twee foto’s van lasagna. De dag erna had iemand onder mijn foto geschreven. ‘Well done, lasagne lord.’
Op woensdagmorgen stond er op mijn werkplek een potje kaneel. Ik durfde niet te vragen van wie het was.
No comment yet, add your voice below!