Afgelopen week zag ik maar liefst drie keer dit langskomen: ‘Dit wordt jouw jaar!’ Gek zinnetje. Kunnen de mensen die het zeggen in de toekomst kijken? En afgelopen week zei iemand het tegen mij. Ik vertelde over mijn plannen, verrukt en enthousiast, bevrijd ook en hij zei: ‘Dit wordt jouw jaar.’ Ik glimlachte schaapachtig en zei maar niets. Ik hoopte dat hij gelijk had, maar in een flits dacht ik aan alle eerdere plannen die ook zo goed waren. Wel een stuk minder dan nu, want nu ga ik volslagen eerlijk schrijven wat ik wil schrijven en waarvan ik voel in alle cellen, dat we het erover moeten hebben. Even over eenzaamheid bijvoorbeeld, daarover moeten we het hebben. Daarom.
Het is verdomde lief bedoeld ‘Dit wordt jouw jaar.’ En toch: doe maar niet.
De keer dat ik het zag staan was onder een lange post. Een reactie op een post waarin iemand vertelt dat hij een vreselijk jaar achter de rug had. Met ziekte van z’n jonge, blonde vrouw, een rare, zeldzame infectie waardoor ze weken in het ziekenhuis lag. Terwijl ze midden in de plannen zaten, met een nieuw bedrijfspand én een verhuizing. Aan het einde van de posten lazen we dat het inmiddels wat beter ging, we keken naar een knap glimlachend stel met hun zoontje, op het strand. En toen dus: ‘dit wordt jouw jaar.’
Ik las die hartverscheurende post en dacht, ja, zo kan het gaan, zo gek en onverwacht, en verdrietig en teleurstellend en spannend, zenuwslopend spannend kan het leven zijn. We denken zovaak dat we controle hebben, met tot ver achter de komma verzonnen plannen. Maar iemand zei al eens: ‘een plan is niet meer dan een gedachte.’
Maar dus toen, daar onder die post, van de gozer met z’n blonde vrouw en hun zoontje, las ik: ‘Dit wordt jouw jaar!’
WTF. In die post werd toch juist zo duidelijk dat het altijd allemaal anders kan lopen, dat je het meest niet kan verwachten, behalve het onverwachte. Dat helemaal niemand, echt helemaal niemand weet hoe het komende jaar zal zijn. Zelfs de komende week is lastig te voorspellen. Niemand weet hoe laat het is, zei Youp van ’t Hek eens.
Er is genoeg aan de hand in de wereld om te weten dat het steeds altijd anders kan gaan, zomaar is daar ziekte, een ongeluk, dood.
Ik weet wel dat je de chaotische en onvoorspelbare werkelijkheid probeert te beheersen, ik betrap mezelf er ook steeds weer op, maar als een kip zonder kop roepen dat iemand een fantastisch jaar gaat krijgen, ik weet gewoon niet of dat de manier is. Ik snap de angst voor die onvoorspelbare werkelijkheid goed. Ik weet wel dat het rustgevend voelt om heel hard te geloven dat alles zo ontzettend fantastisch zal gaan, dat je daarmee de angst even op afstand houdt, maar de klap van dat het dan misgaat is wel een stuk groter. De stoïcijnen doen aan omgekeerd mediteren. Die stellen voor om juist elke week even een kwartier te nemen om je het allerergste voor te stellen.
Ik hoop dat je een heel goede lente, zomer, herfst krijgt, met mooie projecten, vriendschap, veel hard lachen, je plannen d hoera en keihard lachen met vrienden en sporten, reizen, de mooiste muziek luisteren en films en theater. Allemaal.
Ik vind dankbaarheid een jeukerig iets, maar misschien is het toch wel goed.
Ik probeer het wel eens te doen, nee, wacht, ik dóe het weleens, in het bos, dan loop ik daar, dan ga ik me heel bewust zijn dat ik kan lopen, pijnvrij, dat ik de energie heb. Dat dat niet vanzelfsprekend is. Twee jaar geleden lag ik plots in het ziekenhuis, een hartinfarct, moest ik gedotterd worden en kon ik op een dag daarna niet meer dan 14 stappen zetten, omdat ik aan de draden lag, ik mocht nergens heen, pissen moest aan het bed, alarmfase nummer 1.
Dit wordt jouw jaar. Ik hoop het voor je.
Maar laten we optimisme en realisme combineren. Ik wil voorstellen dat we voortaan zeggen: dit wordt jouw week!
Of nee, dit wordt jouw dag. Of beter: jouw uur.
Ik wens je hoe dan ook een prachtige volgende minuut. Laat weten hoe het ging. Ik weet het zeker: Dit wordt jouw minuut! De rest is meegenomen.
HEER-LIJK!!