Het was dik twee jaar geleden dat ik seks had gehad, en ik vond het aan de lange kant. Er waren dagen dat ik nergens anders aan dacht. Maar plots was daar de date met Rosie, een kunstenares uit Principe Real. We hadden elkaar via een datingapp ontmoet. Ze kwam het lege café, de lobby van een hotel, met een brede lach binnenlopen. “I’m super nervous,” lachte ze. En na tien minuten: “You are so hot, you are so hot.” Ze had ondertussen haar hand op mijn been gelegd en lachte om mijn grapjes. Niet veel later zoenden we, in dat lege café.
Drie dagen later zagen we elkaar weer, op een vrijdagavond. We spraken af op Praça das Flores. Het was half februari en de avond zat vol lente. Eerder die dag had ze me plots geappt: “Wat zijn je social media-accounts, kun je die even delen?” Het bericht klonk formeel. Ik snapte niet wat ze bedoelde. Ik vroeg wat ze bedoelde. Ze reageerde fel: “Ik moet weten dat je geen moordenaar bent. Ik ken je niet. Als ik intiem met iemand ga zijn, moet ik wel weten dat diegene geen seriemoordenaar is.”
Ik gaf haar mijn achternaam en zei dat ik uitgebreid te vinden was met foto’s, columns en een bak video’s. “Ben je een dag zoet mee!” Ze appte terug: “Moet ik nu naar je googelen? Whaha!” Ik keek lang en onrustig naar dat appje. Wat wilde ze? Ik deed toch precies wat ze vroeg? Ze leek op ramkoers. Straks ging de hele date niet door. Ik trok mijn jarenlange ervaring als acteur in trainingen uit de kast. Daarvan weet ik dat je soms niet op de inhoud moet gaan zitten, maar “op de relatie.” “Rosie, ik ben ook nerveus!” Dat hielp. Ze reageerde met een smiley: “We see each other tonight.”
Die avond zaten we in een restaurantje. In mijn broekzak gloeide de meegebrachte condoom. Dit moest absoluut een topavond worden. Ik zou zelf nog drie weken in Lissabon blijven en drie weken vrolijke seks op het programma vond ik een uitstekend vooruitzicht. Ze zei: “Ik ben vrij over zes dagen, ik ga denk ik naar Egypte.” Ik verstrakte, maar wist het prima te verbergen. Ik knikte. “Leuk, Egypte.” Ze zei: “Wat is er?” Ik zei: “Niks.” Ze zei: “Jawel. Je verkrampt, er is iets.” Na nog een ontkenning van mijn kant, liet ze het zitten. Daarna aten we Mexicaans, taco’s, en na de taco’s liepen we naar haar huis. Wat niet hielp: ik had al maanden last van mijn maag. Na het avondeten moest ik regelmatig met een kort sprintje naar het toilet. Dat was ook nu weer aan de hand.
In de straat waar ze woonde, stonden buiten drie stoelen op straat en wat oude platen. Ze nam de tijd om de platen te bekijken. Ik stond er bij en keek ernaar. “Wil je dat nu echt allemaal bekijken?” “Ja, dat wil ik graag.” “Ik moet naar het toilet.”
Na een paar lange minuten platen bladeren gingen we haar woning in. ‘Er zat niets tussen, snap wel dat diegene er van af wilde.’ Ze had een donkere, kleine woning. Er stond een ronde tafel in het midden, vlak naast een kleine bank. De tafel was bezat met oordopjes, batterijen, papieren en een zak kattenvoer, terwijl er geen kat te bekennen was. Wellicht vond ze kattenvoer lekker, ik ben een open minded man, althans, ik doe een poging.
Er ging maar één lichtje aan. Een gele straatlamp verlichte haar woning. Mijn maag deed ondertussen pijn. Ze legde me uit waar in de gang het licht zat, ’tweede deur rechts is toilet. Niet te hard aan het touwtje trekken, dan komt de stortbak naar beneden.’ Na twee minuten had ik het lichtknopje gevonden. Ik had alles nog binnengehouden, maar het scheelde niet veel. Toen ik terugkwam, zat ze op de bank, met haar schoenen uit. Toen hoorden we een hoop kabaal, vanuit het gangetje, of beter, vanuit de WC en ze vloekte hard in het Portugees, met stevige passen ging ze kijken naar de schade. De stortbak lag beneden naast het toilet. Gelukkig was het ding van plastic. Hij was al wel leeg. Eigenlijk viel alle schade reize mee. ‘Shit happens’ zei ze, terwijl ze me een kus in mijn nek gaf.
Aanpalend aan de donkere kamer was een zijkamertje dat afgeschermd was met een doek. “Wat is daar?” “Daar liggen wat schilderijen.” “Oh, leuk, mag ik die bekijken?” Dat mocht niet. Ze deed een kaars aan en daarna gingen we zoenen. Al snel zei ze: “Kom, we kijken eerst wat op Netflix, het werkt niet.” Het klopte wat ze zei, het werkte niet. We keken wat op Netflix, ik heb geen idee meer wat het was. Toen keek ik haar aan – ik dacht weer aan die trainingen – en zei: “Sorry, ik heb zo lang geen seks gehad, ik ben gewoon heel nerveus.” Ze wilde weten hoe lang. Ik zei hoe lang. “Jeetje, dat is jammer, het is veel te leuk.”
Toen gingen we tegen elkaar aan liggen. Op de piepkleine bank. Ik zei: “Kom, we gaan naar je slaapkamer.” Ze zei: “Hoezo?” Ik zei: “Dat is toch veel fijner, lekker op bed.” “Ik wil niet met je naar de slaapkamer.”
Daarna was er seks. Op de bank. De seks was een beetje zoals Oud en Nieuw kan zijn: van tevoren veel verwachting, maar het feest zelf viel wat tegen. Toch glimlachte ik, kijkend naar het plafond.
Na de seks deed ze snel wat kleren aan en ik deed dat ook maar. We lagen stil naast elkaar toen er vanuit de gang weer een kabaal te horen was. Ze bleef liggen en verroerde zich niet. Zei ze: “Je hebt denk ik zoveel last van je maag omdat je stress hebt.” Persoonlijk, maar dat is echt persoonlijk, houd ik niet van medische analyses van vage bekenden direct na de seks. Maar nogmaals: dat is persoonlijk. Ik ken mensen die het heerlijk vinden. Die vragen er zelfs om. De seks is nauwelijks afgelopen en ze vragen: kun je mij medisch keuren? Wat mankeert er allemaal aan me? Nee, dat is eigenlijk niet waar, die mensen ken ik niet, maar die moeten er vast zijn. Ik zei: “Ik denk niet dat het van de stress komt en we hoeven het niet te duiden verder.” Mijn maag rommelde weer. “Ik moet naar de wc” en vlug stond ik op. Ik voelde dat ik het niet meer helemaal tegenhield en wat je niet hoopt, dat gebeurde. Het was niets, het was weinig, maar ik voelde het wel. Winst: ik kon het lichtknopje op de gang direct vinden. Ik trok door en hield de startbak vast.
Na vijf minuten kwam ik terug. Ik zei dat ik ging. “Leuk om elkaar nog eens te zien.”
Ze zei: “Tsja, whatever.”
No comment yet, add your voice below!