Het beste zelfhulpboek voor singles

Hoe, in godsnaam, zeg het me, ga je om met al die gevoelens en al die gedachten, die er de ganse dag maar zijn? Snap je mijn vraag? De hele tijd gaat het maar door. Ongevraagd!! Zomaar plots denk je: ‘oh, straks belt die persoon niet terug.’ Althans bij mij: ik heb een date gehad en na de date ben ik thuis en ik vond het eigenlijk maar matig. Ze lachte te hard, ze praatte te veel. Ze maakte mijn zinnen af. Ken je dat? En nadien ben ik thuis en denk ik: maar ik moet niet te kritisch zijn, dus nog eens daten. Of: toch niet? Dat getwijfel, dat getwijfel en ondertussen denken: de rest weet wel hoe het moet. De rest laveert soepeltjes door de afwijzingen en de misverstanden heen. De rest heeft op bestelling wat te seksen, twee keer vijf minuten wat swipen, hup een date en dan klik, zoen, seks, geil, heerlijk.

Dat denk ik, hè? Ik weet heus dat het niet zo is. Zeker als je net als ik niet al te doorsnee bent, slim en smaakvol, heus met genoeg imperfecties, dan kan de spoeling dun worden. Hoe ga je dus om met al dat soort gedachten die op dat moment zo waar lijken?

Om de rust, de kalmte en ook de energie te vinden om te doen wat ik wil doen, moet doen, lees ik regelmatig een zelfhulpboek. Jaren terug rende ik eens in de drie maanden naar de boekhandel omdat ik het niet meer terug. ‘superkut en kloten en hoezo loopt dit allemaal zo? Hoe dan?’ Maar sinds een jaar of wat probeer ik het bij dit zelfhulpboek te houden. : ) De Happiness Trap van Russ Harris.

Het boek begint met een verkwikkende en verfrissende waarheid. “Life is hard.” En ooh, oh, wat vind ik dat toch bevrijdend. Als dat daar staat. Als ik dat lees. Ik vind alles weer een beetje makkelijker, plots, bij het lezen van die zin. Waarom me dat zo oplucht. Omdat ik nu dingen vaak ingewikkeld vindt, zoeken, dat ik wat zorgen heb, denk over hoe het allemaal mis zou kunnen gaan en… dat ik dat niet mag voelen en vinden van mezelf, omdat jeetje, ja, hup, schouders er onder! Dat is toch wat ik mezelf opdraag: sterk zijn. ‘Je wilt toch dit creatieve leven? Nou, dan niet zeuren!’ Of ‘je bent toch best kritisch, ja, dan kan het zijn dat een date niet werkt. Hup. Niet zeuren.’ Maar, godverdikkeme: dat betekent niet dat ik het makkelijk moet vinden natuurlijk!

Life is hard en Russ Harris legt uit waarom. Ik vond dit toch best wel heftig: onze hersens niet gemaakt zijn om ons lekker chill en relaxed te laten voelen. Nee, onze hersens zijn gemaakt om ons steeds te waarschuwen voor gevaar. Ik had even nodig om het tot me door te laten dringen. Dat moest, ooit in de prehistorie, toen was er namelijk de hele dag gevaar. Reëel levensbedreigend gevaar van de natuur en wilde dieren. Toen was het belangrijk dat er goed alarm systeem was, om ons als soort te doen voortbestaan.

Mag ik dit even verwerken? Dus onze hersenen zijn niet gemaakt om lekker te chillen, de boel de boel te laten, we zien wel hoe het uitpakt, kan vriezen, kan dooien, elke dag een nieuwe kans, de bal is rond, laat maar lekker waaien, que sera, sera, nee, niets van dat al. Als onze hersenen zo gemaakt waren, waren we allang dood geweest. Al die positief-denken-mensen met hun affirmaties waren er niet geweest als onze voorouders er precies zo in stonden! Als je in de pre-historie in de verte in de bosjes iets zag bewegen en je dacht elke keer: ‘Ik ben een leuk mens, dus geluk is met mij’ dan was je hartstikke dood geweest.

Ineens begreep ik waarom ik gisteren nog eens over die ene date zat na te denken. Want dat is dus wat we doen: piekeren over wat was en wat eventueel komen gaat. We piekeren over wat was om te voorkomen dat het nog eens gebeurd, we piekeren over de toekomst om goed voorbereid te zijn. En dus in mijn geval over die date. Die date die begon in het Vondelpark en eindigde op het Leidseplein. Ik reconstrueerde hoe we kletsten op het terras en hoe ze een hand op mijn hand legde, eventjes. Hoe ze zei: “We gaan nog dansen op het Leidseplein.” Hoe verloren ik er daar bij stond, want wat een kutmuziek daar. Hoe ik niet durfde te zeggen: “Dit is niks, we gaan!” Hoe ik naar huis ging, na nog een onhandige hug. En hoe ik daarna niets hoorde, vijf dagen lang. En dat ik mijn mobiel constant checkte, de ganse dag. En dat ze toen appte ‘Sorry. Beetje druk.’ Dat was alles wat er nog kwam. In juli. 2014.

Dat ik daar nog steeds over pieker is dus niet omdat ik knettergek ben, nee, mijn hersens helpen mij beschermen tegen gevaar!

Dt is dus normaal, dat wordt steeds benadrukt. Het is normaal, zo werkt je hoofd en zo werkt je gevoel!

Met deze opluchting op zak las ik verder over hoe je dan wat handiger met die gevoelens en gedachten omgaat. Door ze dus te accepteren. My god. Dus niet door het steeds te controleren, positief te denken. Door steeds afleiding te zoeken van allerlei emoties. Nee, zegt Russ, het is een veel beter plan om je gedachten te zien voor wat ze werkelijk zijn. “Thoughts are not more than a string of words.” Wow. Het is gewoon ‘een rijtje woorden.’ De gedachte “dit zal wel mislukken” of “ik verkloot alles” is dus niet de waarheid, maar op dat moment een willekeurige gedachte, een rijtje woorden. “Niemand zit hierop te wachten” is maar een rijtje woorden. En wat ik laatst in een podcast hierover hoorde, vond ik ook zo treffend: Je weet niet wat je over drie minuten denkt. Grappig toch? Ineens wist ik: ha, ja! Dat klopt! Je weet niet welke gedachte er ineens binnen zeilt. Dit werd gezegd om aan te tonen dat gedachten helemaal niet persoonlijk zijn, dat ze helemaal niet over jou gaan, dat jij dat niet bent.

Ruimte!

Ik las ook over ‘making room’. Ruimte maken, voor gevoelens dus. Dus je gaat je knetter zenuwachtig voelen als je op die man of vrouw afstapt, of je gaat je knetterzenuwachtig voelen als je je nieuwe plan op LinkedIn roept en… dat kun je dus gewoon voelen. En daar, sorry voor deze trainers taal: ‘Bij blijven.’

ik vind dat ziek moeilijk. En nee, ik ben daarin niet anders dan de rest, de buurman staat zestien keer per avond te roken op het balkon, de man drie straten verderop is meer dan 110 kilo en ruimte maken betekent bij hem al jaren iets anders dan ruimte maken voor paniek en verdriet en angst. Het voelt zo tegennatuurlijk om bij stress, lichte angst, zorgen, of eenzaamheid gewoon even gaan zitten voelen. En toch, dat wegrennen heeft ook niet echt geholpen de laatste… 48 jaar. Hoeveel sigaretten, biertjes, chips moet er aan te pas komen om je gevoel te controleren.
Op de bank zitten met een favoriet kutgevoel en niet zestien keer Instagram erbij pakken. Nee, gewoon zitten. Even een paar keer goed ademhalen. Oh dear. Ik kreeg de opdracht, via de mp3, om te voelen waar het gevoel begint, waar het stopt. Welke vorm het heeft, of het warm of koud is. En dan moest ik er doorheen ademen. En dan mét dat gevoel mijn dag vervolgen en doen wat op dat moment belangrijk voor me was.

Laat ik het zo zeggen: het is even wennen. Wat Russ al voorspelt: je hoofd gaat zich ermee bemoeien. Sowieso. Dus je bent soms zomaar afgeleid: “Oh, god ik moet die mail nog sturen. Fock, it moet toch maar Bumble weer installeren. Was het stom dat ik die vrouw afbelde?”, Wat ik ronduit verrassend vond en nog steeds vind is dat Russ steeds benadrukt: “Een gevoel is gewoon een sensatie” en angst is op zich niet erg. Angst op zich is niet erg. Haha! Grapjas is het. Nee, hoor, ik denk dat hij gelijk heeft.

Het tweede gedeelte van het boek gaat over commitment, over de vraag “What is your heart’s deepest desire?” Hoe wil je omgaan met mensen, met situatie, wat is echt belangrijk voor je? “Wie wil je zijn, waar sta je voor in het licht van eventuele uitdagingen?” En het idee is dus uiteindelijk, op papier, heel simpel: je voelt wat je voelt, je denkt wat je denkt, en je zet de ene voet voor de ander, je leeft je leven zoals je dat echt wil, ongeacht de angst. Ik las een lijst met waarden zoals ‘authenticiteit’ en ‘creativiteit’ en ‘humor’. En daar mocht ik een paar uit kiezen. Gek op dat soort lijstjes.

Op de datingapp Hinge kun je allerlei ‘prompts’ beantwoorden. Een van de prompts is: “Een levensdoel van mij is…” En dan kun je die heel grappig of juist serieus afmaken en zo iets vertellen over jezelf. (een andere is bijvoorbeeld ‘Een dealbreaker is…’ of ‘Date niet met mij als je…) En veel vrouwen schrijven daar op de prompt ‘Een levensdoel van mij is…’ “to be happy.” En elke keer wil ik dan opstaan en roepen: Neeeee! Niet als levensdoel! Want dat is die Happiness Trap! Niet doen! Dat is juist de valkuil. Dat je de hele tijd denkt: ik moet me goed voelen! Ik moet me goed voelen!

Maar nadat ik dat dan in mijn verbeelding geroepen heb, denk ik: ja, gast… maar stiekem, ondanks dat je weet dat het de Happiness Trap is, wil jij dat natuurlijk ook gewoon. Dat het allemaal lukt, vanzelf gaat, soepeltjes loopt. Dat er gelachen wordt, dat er regelmatig gezellig seks is en lasagne. Met iemand. Dat een post van je viral gaat en je je geen zorgen over geld hoeft te maken. Dat je je gelukkig voelt. En toch probeer ik, ondanks wat ik dan allemaal zit te voelen en te denken, maar gewoon zoveel mogelijk te blijven doen waarvan ik denk dat het goed is, dat het klopt, dat het in het hier en nu fijn is en zin heeft.

Wie wil je zijn in deze uitdaging? Dat vond ik een toffe vraag. Laat ik dan op z’n minst een beetje geduldig proberen te zijn en gewoon, bijvoorbeeld een volgend stukje schrijven. Want dat is het hier en nu fijn. En ooit, wie weet, gooien echt knappe vrouwen dan massaal hun ondergoed op mijn balkon. Ik ben me bewust van die gedachte en laat hem voorbij gaan. Maar niet al te snel, ik vind dit wel een lekkere gedachte eigenlijk. Ik zie stapels ondergoed voor mij, zwart kant, wit kant, rood. Prachtig.

Meer lezen over het ongemakkelijke feest dat leven heet?