324 pogingen tot contact: ik ging Ajax kijken in ’t cafĂ©

Hup de schouders eronder. Naar ’t cafĂ©, Ajax kijken. Nee, nee, niet zeuren, gewoon. Ja, je bent alleen, maar alleen met allemaal anderen.

Misschien is dat wel altijd mijn grootste angst: dat de mensen zeggen: “Maar heb je er wel álles aan gedaan?”

Het was een paar jaar geleden dat Ajax op tv zou zijn en ik kreeg een beetje buikpijn bij de gedachte dat ik dat alleen moest gaan kijken. Het was lente, mei, de bomen waren fris groen en ik had een paar dagen eerder een cafĂ© ontdekt in de buurt. Of nou, ik liep er langs en er zaten aan een tafeltje op het drukke terras twee knappe vrouwen. Met van die brutale laarzen en blote armen. En een van de vrouwen had mij aangekeken en brutaal gezegd: “Hoi.” Ik zei enigszins beduusd “hoi” terug.

Met een lichte nervositeit fietste ik dus naar ’t café. In de lucht hingen donkere wolken. Die dag had ik een paar keer bedacht hoe laat ik van huis moest vertrekken. Het was vier minuten fietsen, maar dat doe ik graag: exact weten hoe laat ik van huis moet vertrekken. Bij zo’n wedstrijd van Ajax moet je echt een beetje op tijd zijn, anders zit je ergens in een uithoek van het café met drie lange gasten voor je twee keer drie kwartier niets te zien. Ik wil graag dat de dingen gaan zoals ik bedacht heb.

Ik kwam aan bij het café en het terras, dat dagen ervoor zo druk was, was nu leeg. Sterker nog, de tafels en stoelen stonden allemaal aan één kant opgeklapt en opgestapeld. Een kat zat er kalmpjes bij te wachten. Waren ze gesloten? Ik had die dag niet alleen bedacht dat ik er echt wat van ging maken, maar ook wel dat dit een beetje mijn avond moest worden. Ajax zou niet de enige zijn die moest scoren, ik ook. Al is het maar een telefoonnummer. Ik keek op mijn horloge en checkte op mijn mobiel hoe laat de wedstrijd startte. Over precies 31 minuten. Dan hadden er al mensen moeten zijn toch? Ik zette mijn fiets weg en liep naar de ingang. Die was op slot. Ik morrelde er een paar keer aan, liep naar een raam en zette mijn hoofd ertegenaan. Een man met zwart haar zwaaide en glimlachte en haastte zich naar de deur om deze te openen.

“Ben je niet open?”
“Jawel, hoor, welkom.”
“Waar zijn de mensen?”
“De mensen komen altijd op het laatste moment.”

Hij deed er nogal opgeruimd over. Ik keek rond in het cafĂ© waar ik niet eerder kwam. Tikkie hip, ik zou er wel een date kunnen hebben. De man liet me weten wat voor me in te schenken, maar moest eerst even de tv aan krijgen. Wat moest hij daar allemaal voor doen dan? Ik herhaalde nog maar eens dat het wel gek was dat er nog niemand was. “Misschien het weer,” zei de man. De man prutste wat met kabels. Hij zocht naar de goede zender. Hij vond het niet en liep naar achter.

Zo’n tien minuten voor de wedstrijd kwamen er dan toch drie mensen binnen, drie mannen. We knikten, we zeiden “hallo”. Ik vroeg me af of zij zich afvroegen wat deze man alleen aan de bar deed. Inmiddels was de tv toch aan nadat het modem er 30 seconden uit was geweest, thuis neem ik er altijd een minuut voor om zeker te weten dat… dat… ja, wat eigenlijk? Wat gebeurt er met het modem als ie van de stroom is? Ik doe maar gewoon wat me gezegd wordt met dat soort dingen. Ik zei tegen een van de mannen “zin in de wedstrijd?” Hij zei dat hij het nog moest zien. Mijn biertje was net op, sterker nog, de kroegbaas had het biertje net weggehaald, zodat ik nu zomaar wat aan de bar leek te zitten. Zonder biertje.

Na de mannen kwamen er nog wat mannen binnen. De vrouwen, die leuke vrouwen zouden vast later komen. Ik ging op een stoel zitten, maar er werd me verteld dat Menno zo zou komen en dat dat zijn plek was. Ik vond het helemaal geen café voor vaste zitplaatsen. Maar zo waren er nog wel vier plekken bezet door mannen met namen als Robert, Wouter en Marcel. Uiteindelijk zouden ze pas 20 minuten na het eerste fluitsignaal binnenkomen.

Op de voorste rij waren er nog plekken vrij. Zo zat ik pontificaal voor de immense tv. Ik deed even mijn ogen dicht om me open te stellen voor wat ik voelde. Zo tussen de bedrijven door doe ik ook nog aan mindfulness. Om de gekte te voorkomen.

Het stadion was vol. Een groot spandoek van Johan Cruijff hing ergens aan een tribune. De barman kwam even naar mij toe en vroeg op welke naam hij mijn biertje mocht zetten. “Johan,” zei ik. “Lekker makkelijk. Johan Cruijff.”

De man schreef iets op een viltje en reageerde verder niet. Hij had ook kunnen zeggen: “Oh, ja, wat ontzettend leuk dat je dezelfde naam hebt als onze grote Johan.” Dat had hij kunnen zeggen. Maar dat deed hij dus niet. Dan had ik kunnen zeggen: “Ja, en ik ben op de veertiende geboren. Dat ook nog.” Dat zei ik alsnog, ik geef niet op, maar de man was iets aan het opschrijven.

Ik nam nog een biertje en na drie minuten sprong het scherm op zwart, net toen Ajax in een veelbelovende aanval zat. De mannen achter mij lachten. “Aaaaaah, dat is nou jammer!” hoorde ik. Ik zag mijn kans schoon om even te vragen aan iemand schuin achter me: “Is dit geen cafĂ© voor vrouwen?” De man haalde z’n schouders op en zei dat hij het ook niet wist. Ik dacht aan een vriendin die bij het horen van het verhaal waarschijnlijk zou zeggen: “Ja, maar je gaat wel de deur uit, je maakt er ten minste wat van!”

Ondertussen was de kroegbaas met een gespannen gezicht de tv weer aan de praat aan het krijgen, wat betekende dat hij naar een andere zender zocht en met de HDMI-kabel prutste.

De tv deed het na een minuutje weer. “Sorry mannen, ik bel komende week even met Ziggo. Gebeurde vorige week ook al.” Dat laatste maakte me er niet gerust op. De tv zou nog drie keer uitvallen, de mannen deden er gelaten over en maakten praatjes met elkaar. Ik probeerde op mijn ademhaling te letten, dat is altijd goed, op je ademhaling letten. Ook als je naar een zwart scherm kijkt.

Ajax scoorde toen de tv aan stond en zo konden we met z’n allen even goed juichen. Ik had enorm behoefte aan goed juichen, uitgelaten juichen. Ik juichte iets harder dan per se nodig was, alsof ik zo het geluk een beetje naar mijzelf toe juichte. Ik gaf een high five aan de man naast mij. En aan Robert, die er ook was inmiddels, maar die high five mislukte een beetje, zoals toen bij Van Persie en Van Gaal de high five mislukte.

De vrouwen zouden die eerste helft niet meer komen opdagen. Geen enkele vrouw kwam opdagen. Toen het rustsignaal klonk stond ik op, deed mijn jas aan en rekende af. Ik weerstond de neiging om me te verexcuseren. De man keek me aan en zei: “Nou, Johan, tot de volgende keer. Er komen hier ook vrouwen, hoor.” Ik zei nog eens: “Ik ben toevallig ook op de veertiende jarig.” De man lachte: “Toevallig!”

Ik stapte op de fiets, het was inmiddels begonnen met regenen en ik probeerde een grappige quote van Johan Cruijff te bedenken die nu van toepassing zou zijn.

Ik kon niets verzinnen.[/convertkit_content]