Er is iets wat in zoveel content en communicatie mist. En dat gemis zorgt voor minder klanten, minder impact, nauwelijks reacties en het maakt dat je communicatie simpelweg niet aankomt. Het maakt je content en communicatie, naar klanten en naar je collega’s poepsaai. En dat jij zegt ‘er reageert ook nauwelijks iemand.’
NEE. Het is niet humor.
Nee, het is dit keer niet per se humor. Humor is een manier om het te doen, maar niet de enige manier. Weet je al waar ik het over heb?
Het is zo essentieel, zo van levensbelang voor jou en mij en het mist toch in 96,66% van de communicatie op websites en blogs en content. (Dat percentage: precies dat!) Alsof we hiermee stoppen als de communicatie zakelijk is.
Je hebt het vandaag al gedaan en als je het doet, dan verandert het je hele gesprek, de dynamiek, de uitkomst, alles. Zonder dat ding waar ik het over heb, had je waarschijnlijk geen baan gehad, geen klanten, je doet het dus al. Zonder dat wat ik bedoel, had je nooit die ene toffe eerste en tweede date gehad en had je nu niet die drie kinderen.
Ik heb het over écht contact maken. Echt contact in je e-mails naar klanten, in je content, in je interne communicatie. En ik breng graag vooral een ode aan het speelse lichtvoetige contact dat het leven in alles zoveel kleur geeft.
Drie keer beroerd contact
Stel, je hebt een date… Je komt het kleine café binnen, je bent nerveus. Zin in, maar ook nerveus. Je ziet dat de ander dat ook is.
En stel nou, je maakt een opmerking die niet echt landt. Of… je zegt ‘Ik ben best een beetje nerveus, jij?’ en de ander ontkent dit, zegt dat zij nergens last van heeft. (Ik had dit bij First Dates, toen ik daar aan meedeed, 2017.)
Hoe dan ook, er komt geen contact, er gebeurt niets, er wordt niets gezegd waardoor het ijs gebroken wordt.
Stel, je hebt een sollicitatiegesprek… Je bent gespannen. Je wilt deze baan. De ander ontvangt je zonder te glimlachen. Strak gezicht, geen oogcontact. Dat is nauwelijks voor te stellen, en de ander vraagt je wel om koffie, maar doet dit op een manier waardoor het zweet je uitbreekt: is de ander chagrijnig? Heb je nu al een fout gemaakt, gaat iedereen zo met elkaar om in deze toko?
Stel, je hebt een gesprek met je partner… Er is veel ruzie, gezeur geweest. Nu ga je zitten. Met z’n tweeën. En stel, in dat gesprek wordt het ijs níet gebroken. Althans niet in het begin. Je hebt een gespannen kop, de ander ook. De sfeer blijft kut. ‘Ja, maar dat bedoelde ik niet, ik bedoelde dat niet en dat weet je, dat is het irritante en er dan toch op doorgaan.’
En… stel nu… stel nu… dat er bij die date op een gegeven moment iets gezegd wordt, waardoor je samen moet lachen. En plots is daar het ijs gebroken. Je ontspant, de ander ontspant, je voelt het bloed weer door je aderen lopen. Je hoort in de verte ‘It’s a Beautiful Day’ van Queen en ook ‘Sing Hallelujah’! (Deze laatste omdat ik je een liedje in je hoofd gun deze dag, graag gedaan.)
En stel, bij dat sollicitatiegesprek gebeurt iets en ineens is daar contact, kijk je elkaar even aan. De ander zegt bijvoorbeeld ‘Ja, sorry, ik ben gestrest vandaag, ik vergeet je eigenlijk normaal welkom te heten. Bij dezen: welkom, welkom.’
Ding dong, anybody home?
Een van de meest aparte momenten van mijn tijd in Lissabon was het moment dat een vrouw op mijn enkel drukte en zei: ‘Ding dong, hello.’
Het lijkt knullig, maar ik was er blij mee. Ik had een tweede date met Stella. Best eens kans dat er goede seks zou plaatsvinden. De eerste date droeg die belofte in zich.
Maar de date begon zo stroef. We liepen langs Costa de Caparica, het waaide hard en hoe moet ik het uitleggen: de vrouw ging kletsen om het kletsen. Haar blik was hard. Ik voelde gewoon dat ze totaal niet relaxt was en hoewel ze wel vragen stelde (‘Hoe ontspan jij?’) hoorde ik aan haar stem dat ze niet blij was en er niet echt was, daar op dat strand. Er was vooral ook niets te merken van de aanrakerige sfeer van in ’t café een week eerder. En toen gingen we even zitten en luisterden we op mijn iPhone naar muziek. Geen idee meer wat. En toen schoof ze een beetje dichterbij. En toen drukte ze met haar wijsvinger op mijn enkel, dat harde stuk bot, wat absoluut door kan gaan voor een deurbel. Geef toe. Toch? En ze zei: ‘Ding, dong, anybody home?’
Het was nogal knullig. Vrouw van vierenveertig. Bijna kinderachtig. Maar ik zei: ‘Ik ben zo blij dat je dit doet. Ik krijg maar geen contact met je.’ De rest van de date was geweldig.
Contactloos
Stel je een dag voor in je leven, de komende 24 uur, dat er geen contact is tussen jou en de wereld. Ik heb het niet over de zelfgekozen wandeling door een groot bos, waar je ‘lekker even niemand tegenkomt’. Ik heb het over jij en de wereld en dat niemand je aankijkt, niemand glimlacht, niemand even iets grappigs zegt om zo te laten merken: ik zie je.
Je zoekt hulp ergens bij, maar geen contact aan de telefoon met die instantie. Je wil even een koffie doen in een café, het jonge meisje met knalgroen haar: geen contact.
En hoewel je nu voelt in al je cellen: ‘god, dat zou het leven ondraaglijk maken’, is precies dit wat in zoveel teksten, zoveel berichten en communicatie online mist.
Er wordt een nieuwe collega geïntroduceerd aan 527 andere collega’s. Een bijzonder moment. Een moment om iemand te vieren, om iemand onwaarschijnlijk fijn en vol contact en met een knipoog met plezier te introduceren. En dat wordt niet gedaan, er komt een saai stukje met dode tekst. Gebeurt elke dag. Er is een socialmedia-update waar geen touw aan vast te knopen is, die niet raakt, die niemand begrijpt. Gebeurt elke dag. Er is een blog met veel informatie, ja, ja, allemaal helderheid, maar er mist leven, er mist enthousiasme, een gram humor en echt contact. Een website van een financieel bedrijf of een leiderschapsbakker, en het is afstandelijk, het is vaag, het is taai als dikke stront: geen contact, geen vertrouwen. En er gebeurt niets.
Ik heb het over écht contact, hè? Dat je voelt dat de ander het tegen je heeft. Dat een berichtje iets speciaals heeft, waardoor je in je lijf voelt: dit is fijn, leuk, belangrijk, dit doet er toe. Vaak is dat met humor. Dat is in heel veel gevallen dé manier om de spanning er uit te halen en het contact, het menselijke contact er wezenlijk in te krijgen. Je bent misschien huiverig voor dat kleine grapje op je website, maar je lezers snakken naar contact. Die willen zich gezien voelen. Die willen niet dat er een inwisselbare tekst staat waar ze van in slaap vallen. Je schoffeert mensen daarmee, want je zegt: maakt mij niets uit of je dit begrijpt.
Het kost je daarnaast duizenden euro’s per jaar en de mensen die jou nodig hebben, kunnen je niet vinden.
Mensen willen niet alleen geraakt worden, ze willen in veel gevallen ook vermaakt worden. Even een klein speciaal moment beleven omdat jouw tekst, jouw verhaal, zo sterk, verrassend, helder en heerlijk is om te lezen.
Ooit deed ik een test, de Strengthsfinder Test. Over mijn persoonlijkheid. En daaruit kwam dat ik een communicator ben. Dat ik de dingen helder kan uitleggen. En dat ik, en toen werd ik emotioneel (echt, nee, maar echt echt), dat ik zo van het ijs breken hou. En dat vond ik zo cool om te lezen.
Win Over Others. Nieuwe mensen voor mij winnen.
Ik voel dat als misschien het wezenlijkste onderdeel van wie ik ben. Ik doe dat in mijn voorstellingen, in mijn werk als acteur in trainingen deed en doe ik het, ik doe het op straat, in mijn stukjes doe ik het. In mijn verhalen over vrienden maken staat het centraal. Ik zou het nog meer willen doen als ik een onwaarschijnlijk aantrekkelijke vrouw zie. Werk ik aan.
En het is precies die waarde die ik jou kan geven. Omdat ik zweer bij echt contact maken in al je communicatie en dat dat je uiteindelijk gaat helpen in het vinden van 100.000 euro, die veel fijnere interne communicatie, die zichtbaarheid, een e-maillijst die groeit.
Hoe maak je écht contact in je online communicatie?
Stap 1 is een stukje mindset, hoewel dat natuurlijk een vreselijk woord is, maar toch: stukje mindset.
Wees je 100% bewust van het feit dat er aan de andere kant van het scherm een mens zit van vlees en bloed. Een mens met al die mensendingen. Met zorgen en liefde en pijn en onzekerheid. En groot geluk. Dus je hoeft niet bang te zijn en in de kramp te schieten. Misschien bedoel ik wel: schrijf vanuit je hart, wetende dat er aan de andere kant van het scherm ook maar iemand zit die er wat van probeert te maken.
Stap 2: Begin elk stuk met een aanhef. Dat maakt dat je je meteen helemaal op de ander richt. Die aanhef gaat weer weg voor je je artikel, je stuk, of je introductie van die ene nieuwe collega uiteindelijk plaatst.
Stap 3: Gebeurt het jou in het echt weleens dat je een zin begint en dat je denkt: nee, dat bedoel ik niet? Gebeurt het je weleens dat je een voorbeeld geeft en dat het een slecht voorbeeld is. En dat je dan rustig of met een lach zegt: ‘Oh, nou, dat is niet zo’n goed voorbeeld’ En dat de ander daardoor glimlacht? En dat je dat gewoon menselijk maakt? Omdat je ontspannen blijft?
Dat kan ook in tekst. Echt waar. Misschien science fiction wat ik nu zeg, maar contact is ook dat je soms zoekt naar wat je zegt. En dat kan dus ook in een tekst. Ja, natuurlijk ga je in je tekst vooral heel DEGELIJK zijn. Rustig, kalm, geen paniek. En mensen gaan allemaal zien dat jij TERINGGOED in je vak bent. Rustig, kalm, geen paniek.
Maar onbewust weet iedereen, iedereen, dat jij ook maar een mens bent die zoekt, valt, de weg soms wat kwijt is, liefheeft, probeert en nog eens probeert.
Of dat je als board bijvoorbeeld aan je 1429 medewerkers schrijft: ‘We moesten echt wel even nadenken hoe we dit nu goed zouden uitleggen.’
Oh, en hierboven deed ik het zelf ook. Heel meta dit, maar ‘een stukje mindset, hoewel dat natuurijk een vreselijk woord is,’ maakt mij menselijk en dikke kans dat je dacht: ja, fock dat, inderdaad. Dat maakt dus dat we connectie maken. Door jezelf te laten zien, uit te spreken doe je dat.
Zoiets normaals, zoiets menselijk kan ook in een tekst. Eigenlijk zo’n simpele manier voor impact.
🔥 Hier verder over praten? Videokoffie van 15 minuten doen?
(of meld je hier aan voor Club Lekkere Teksten)
No comment yet, add your voice below!