Iemand vroeg aan mij: wat is de moeilijkste beslissing in je leven geweest?
Ik wist het meteen. Weet jij het?
Ik zat in de tuin. In de tuin bij mijn ouders op een zonnige zondagmiddag zat ik in een tuinstoel, bij het raam. Het was 1997.
Zondag. Wat is jouw associatie met zondag? Zondag was altijd de dag dat wij om half 10 in de ochtend en drie uur in de middag naar de kerk wandelen. Mijn moeder’s arm in die van mijn vader gestoken, ik en een handvol broers en zussen erachter aan. Met lange tanden en een kriebeltrui. Die kriebeltrui was een tijd verplicht.
In de zomer was de middagdienst verschoven naar de avond. En dus zat ik tijdens Krajicek’s glorieuze Wimbledon winst in een bloedhete kerk, die wedstrijd niet te volgen. Daar komt de uitdrukking ‘dat is vloeken in de kerk’ vandaan, die is toen ontstaan. Weet je dat ook weer.
Zondag was een kutdag. Een saaie, stille dag waar je rustig moest zijn. Lief. Braaf. Aangepast. En je moest diep dankbaar zijn dat je naar de kerk mocht.
Op mijn 19e ging ik studeren, Creatieve Therapie en min of meer voor ’t eerst ontmoette ik echt niet-gelovigen. Voor ’t eerst raakte ik echt in gesprek met heidenen! : )
En ik ontdekte hun vaak veel chillere kijk op de wereld waar je niet meteen een oordeel plakt op iedereen en alles, waar niet iedereen ‘slecht’ is, waar een beetje meer ruimte is om wat te gaan leven.
En toen kwam die zonnige middag in 1997.
Er kwam beweging in ’t gezin, mijn vader en moeder stommelden door ’t huis, mijn moeder stond voor de spiegel haar haar opnieuw te doen, mijn broers en zussen deden schoenen aan, zochten hun bijbel, maakten ruzie met elkaar. Het ritueel om naar de middagdienst te gaan was begonnen.
En ik zat in de tuin. En ik bleef zitten. Gespannen. Ik zou niet mee gaan, niet mijn eerste daad van verzet, wel de grootste. Ik zou niet meegaan, onaangekondigd.
Ik had het er niet even over gehad ofzo met mijn ouders. Ik had niet gezegd: ‘Oh, even dingetje: ik ga niet meer mee naar de kerk.’
Dus mijn vader zei rond kwart over twee: ‘Kom Johan, we gaan naar de kerk.’
En ik zei wat ik zei. Ik draaide me half om. Mijn zenuwen moeten door mijn lijf hebben gegierd. Ik moet gevoeld hebben: zo ga ik het doen. Dit is mijn beslissing, het moet. Ik zei:
‘Ik ga niet mee.’ Daar. Ik zei het. ‘Ik ga niet mee.’
Bleef het stil daarna? Begon mijn vader te schreeuwen? Brak de pleuris uit bij mijn toch al zenuwachtige moeder, altijd bang voor wat anderen van haar vinden?
Ik weet alleen nog dit, mijn vader die zei: ‘Oh, wat is dit nou? Waarom niet?’ Hij hield zijn verbijstering in, dat moet haast wel. In de toon zat iets van ‘wat maak je mij nou?’
‘Ik wil niet mee.’ Zoiets zei ik. Ik denk dat mijn vader iets probeerde als: ‘Er komt een heel fijne dominee. Het is fijn om in het huis van de Here te zijn.’ Au, au, die deed pijn. Omdat hij het zo meende.
Ik moest het doen die middag. Ik wilde niet meer, ik geloofde niet meer, ik geloofde niet in de wereld waarin er altijd direct een oordeel klaar ligt en Jezus Christus die voor je zonden is gestorven. Ik vond die theorie gewoon behoorlijk matig.
En ik moest het doen, een hels besluit: mijn ouders verdriet doen.
Later kwam nog wel de strijd. Mijn moeder die in de periode erna wanhopig met een boekje naar mij toe kwam. Onzeker en zo dapper mogelijk zei ze ‘Johan, lees dit eens. Dit is heel mooi.’
De wanhoop, je zou het nu nog met haar te doen hebben.
Hoe anders was mijn leven gelopen als ik wel in Overijssel een gelovige man was geworden? Was ik dan getrouwd op mijn 23e? Had ik dan nu 4 kinderen? Woonde ik dan in een rijtjes huis in Hutseflutterdam, je weet wel daar bij Dalfsen? (no offense, Dalfsen is heerlijk!)
Heb je zin in een stukje psychologie van de koude grond?
Zoals je weet vind ik het breken van ijs, dat er een lach klinkt heurlijk.
Ik denk dat het z’n oorsprong heeft in die kerkelijke gemeenschap van Berkum (bij Zwolle).
Ik ben opgegroeid in een landschap waar je van januari tot de zomer, en van de zomer tot december de Elfstedentocht kon schaatsen zoveel ijs lag er, metersdik. In de huiskamer, als er koffie werd gedronken en mijn vader Michael Jackson wegzapte omdat dat zondig was. En ik het liefst mijzelf op had geblazen midden in die woonkamer, zo boos als ik was. Praten hierover? Rustig zeggen: ‘Pap, laat even staan, ik wil die godverdomse Moonwalk zien, kom op’? Nee, zelfs zonder ‘godverdomse’ was dit gewoon geen optie. Zwijgen en buigen.
In de kerkbanken en als er huisbezoek was: ouderlingen die eens per jaar thuis kwamen praten hoe het ging. (mijn vader zei dan terwijl de spanning om te snijden was dat het heel goed ging met iedereen.)
Het is zeker de voedingsbodem geweest om waar mogelijk te zorgen dat het fijn is, gezellig, ontdooid en speels tussen mij en de ander. Tussen mij en de lezer. En eerlijk: het ijs is gebroken en ik weet me gezien, ik weet dat het goed zit en niet iedereen boos op mij is (ofzo.)
En weet je? Wie houdt er wel er van? Het dikke ijs tijdens gesprekken, dat alles wat er toe doet bij voorkeur niet wordt uitgesproken?
Ik denk dat niemand echt houdt van die spanning als je met elkaar in een vergadering zit. Mensen willen lucht, mensen willen lekker kunnen zitten, mensen willen kunnen zeggen wat ze denken, mensen willen gehoord worden.
Zal ik eens een focking lelijk bruggetje maken (nee, niet een bruggetje in het Friese bevroren landschap, maar in een stralend zomers landschap met allemaal lachende mensen die een dansje wagen.)
Ok, het bruggetje.
Jouw potentiële klanten, de mensen die op je website komen, kennen allemaal die stijve omgangsvormen, het plichtmatige. Het gevoel dat je niet mag zijn wie je bent.
Het eenzame. Het neppe.
En zij willen connectie voelen, ze zoeken iemand die het ijs breekt, zeker als ze je hulp hard nodig hebben. Want als je hulp nodig hebt, speelt daar altijd zo hard die schaamte. Je weet zelf.
Het is de belangrijkste eigenschap van je homepage, je salespage, je update op Insta. Dat het connectie maakt, het liefst met een knipoog. Het is het belangrijkste van je merk. Connectie maken, met, waar mogelijk die knipoog.
Als je én superhelder kan uitleggen wat je doet en je maakt echt connectie heb je de belangrijkste pijlers van elke tekst te pakken en verover je harten.
Mooie week, Johan
——
Hoe overtuigend zijn jouw websiteteksten? Wil je weten hoe het snel beter kan, zodat je meer klanten bereikt? Download de Ultieme Checklist voor Pakkende Websiteteksten met Personality
No comment yet, add your voice below!