‘Alles wat je aandacht geeft, groeit.’ Een quote die ik regelmatig op Insta of LinkedIn voorbij zie komen en die mij behoorlijk irriteert. Of die me behoorlijk ergert, dat weet ik nooit zo goed.
Wat wordt ermee bedoeld en waarom roepen mensen dit zo stellig én vaak zo wijsneuzerig? Met een spirituele arrogantie dat het een aard heeft?
Dit vind ik op het internet over deze quote van mensen die er heilig in geloven.
De universele wet is dat alles wat je aandacht geeft groeit. Dat geldt zowel voor de positieve dingen als de negatieve. Dus pas op: als jij je focust op wat je niet wilt, is dat juist wat je krijgt. Dit is het bekende verhaal van de roze olifant waar je niet aan mag denken (waar denk je nu aan?)
Huh?
Ok, de mensen die dit roepen hebben natuurlijk wel een puntje over ergens niet aan willen denken en dat je er dan toch aan denkt. Of juist aan denkt.
Maar dat de dingen gebeuren die je niet wil door er juist aan te denken, dat is je reinste onzin.
Als dit zou kloppen was ik net op de fiets van ‘t Amsterdamse Hoofddorpplein naar Amsterdam-Oost, zeker 521 roze olifanten tegen gekomen. Heel veel mensen denken de ganse tijd aan de dingen waarvan ze niet willen dat ze gebeuren en die gebeuren allemaal niet! Zoveel mensen zitten in het vliegtuig te denken ‘we storten neer’ en dat gebeurt dan niet. Vliegen is de meest veilige manier om te reizen. En op de fiets denken heel erg weinig mensen dat ze dodelijk ten val kunnen komen en donderden ze tijdens het swipen op een groepje stil staande fietsers bij het stoplicht.
Wat mij het uitmaakt: er worden veel dingen geroepen over succesvol worden en gelukkig worden, die onzinnig en misleidend zijn. En er is een groot publiek dat zo graag luistert. Want we willen allemaal snappen hoe dat toch moet: leven. Dat de dingen lukken. Dat we ons geliefd voelen en succesvol.
Ik ken dat gevoel heel goed. Dat je zo graag wil dat het leuker, makkelijker, gezelliger en minder eenzaam wordt. Succesvoller. Ik ken die drive, ik ken de onrust. En ook de kwetsbaarheid ervan: heeft iemand het antwoord? Hallo?
Het probleem is dat door deze uitspraak een veel te groot gewicht wordt gehangen aan al die gedachten die je hebt. Er wordt gedaan alsof het heel erg belangrijk is dat je positief denkt en dat je absoluut, absoluut niet negatief denkt, dat moet je echt proberen te voorkomen. Voel je de spanning?
Het probleem daarvan is dat gedachten zich helemaal niet zo makkelijk laten sturen. Die komen toch wel. Jeetje, wat ik nu weer zit te denken! Iedereen die wel eens 10 minuten de ogen sluit om zich op z’n ademhaling te concentreren die weet dat: ineens ben je weer verzeild geraakt in gedachten. En weet je niet meer of je nu al 3 keer had ingeademd. Totaal verdwenen was je in die dagdroom over het spannende gesprek met je klant morgen. Of waarom die leukerd vorige week niet reageerde op je uitnodiging om eens wat te drinken!
Ik sta wel eens te schelden tegen een imaginair iemand. Dan denk ik woedend: hoe kun je dat tegen mij zeggen, eikel! Terwijl dat is nog helemaal niet gezegd. Loop ik daar ‘s nachts in een donkere woning ruzie te maken met iemand waar ik over drie dagen pas mee in gesprek ga! (denk aan mij, naakt in de woonkamer, probeer dat beeld maar eens uit je hoofd te krijgen.)
Natuurlijk hebben gedachten invloed op wat je doet. Mogelijk. Als je tijdens een eerste kennismaking met een klant denkt dat je helemaal niks kan, dan is de kans groot dat je gaat stotteren, zweten en je dus niet zo sterk overkomt. Als je tegen je klant zegt: ‘Ja, ik ben op zich redelijk goed in trainingen geven, maar bij de geringste weerstand plas ik in mijn broek.’ dan zal je klant niet zo zin hebben om je in te huren. Al is het omdat hij denkt dat je een wonderlijk gevoel voor humor hebt.
De ruimte en de kans ontstaat als je steeds meer gaat zien dat gedachten niet de holy waarheid zijn. Dat gedachten maar gedachten zijn. Een rijtje woorden, zoals psycholoog Russ Harris zegt.
Dan kun je tijdens elke spannende gelegenheid prima denken ‘ik ga dit verkloten’ en dan toch blijven doen wat je aan ‘t doen bent. Je kunt dan denken: ‘ah, kijk, daar heb je die gedachte weer! En door!’ Ook kan het helpen om steeds beter te zien in welk verhaal je zit. Bijvoorbeeld in het ‘niemand ziet mij staan!-verhaal’. Ah! Daar heb je het ‘niemand ziet mij staan-verhaal’ weer.
Met afstand naar je gedachten kijken is een kwestie van veel oefenen, je moet het als een nieuwe gewoonte maken, iets dat ik nu aan ‘t doen ben en zo zit ik meerdere keren per dag mezelf te betrappen op gedachten en keer ik terug naar het hier en nu. Ik voel weer dat ik loop, ik kijk echt naar de omgeving waar ik ben. Mislukt ook vaak zat, hoor, geen zorgen.
Alles wat je aandacht geeft, groeit. Is dat wel zo? In de liefde ben ik niet zo zeker dat dit klopt.
Ik had een vrouw ontmoet. Merel. Nee, hoor: Maya. (Ik probeer dit anoniem te maken.)
Leuke vrouw, helemaal mijn type.
We deden een drankje en bij het eerste slokje zei ze: Ik vind het supergezellig, we zouden zeker vrienden kunnen worden. Maar romantisch zit er niks in.
Ik zei: oh, ja, nee prima. Gewoon gezellig wat drinken als vrienden. Tuurlijk.
Ik dacht: komt wel goed. Zij gaat nog wel op mij vallen. Ik geef het wat tijd. En aandacht. Veel aandacht.
Dus ik stuurde haar een dag na de afwijzing een appje. Alles goed, Merel?
Twee dagen later. Twee lange dagen later: ‘Prima, hoor. Maar ik wil ‘t hier verder bij laten.’
Ik dacht: tuurlijk. Logisch. Bindingsangst, deze vrouw durft niet. Ik ga haar helpen.
Dus, ik stuurde haar een brief. Lang? Ja! Heel. Drie kantjes. Ja, ik weet het: dat kan langer, maar ik vond dit al best lang.
Wat was dat een lieve brief, in tijden niet zo’n lieve brief geschreven. Met allemaal complimenten enzo. Hoe vet is dat: complimenten krijgen.
Een week nadat ik de brief had verstuurd had ik nog geen reactie. Ik bellen. Een beller is sneller. Stap uit de comfort zone, zouden sommigen zeggen! Je weet zelf. Misschien zat ze niet lekker in haar vel? Ik wilde mijn zorg aan haar laten zien. Mijn betrokkenheid. We leven in een koude wereld, onverschilligheid bladdert van de muren, dat moet stoppen.
Ze nam op. Klonk kortaf. ‘ik had gezegd dat ik het hierbij wil laten, dus ik begrijp niet helemaal…’
Ik onderbrak haar en zei dat ze er veel te negatief instond. ‘Kies voor de liefde, Maya!’
‘Ik heet Marloes, maar niet meer bellen, ok?’ Ik wilde nog zeggen dat ik haar Maya noemde en Merel voor de anonimiteit van mijn blog, maar dat kon ik niet meer zeggen. Ze hing op. Dus ik ging bij langs. Ik ben echt een positivo weet je.
Ze moest me gewoon even zien, dan zag ze dat ik ok was. Een leuke blonde man, met heerlijke humor. De liefde van haar leven. Ik belde aan en ze deed niet open. Het was half 4 ‘s nachts, ze lag vast te slapen.
Ik bleef nog even dralen en 5 minuten later reed de politie in de straat. Jeetje, die zijn ook nog laat op!
Alles wat je aandacht geeft, groeit! In dit geval klopt het niet. Of wel?
Wel! Haar enorme hekel aan mij groeide als een malle!
Of is dat niet wat ze bedoelen?
Ben jij ondernemer en op dit moment superpositief bezig met je website? Of mag het allemaal wel wat positiever en blijer? Dan heb ik iets bijzonder en het is nog gratis ook: de PRET PDF, met een hele bak voorbeelden van heel grappige copy op websites.
No comment yet, add your voice below!