De Edele Kunst Van Not Giving A F*ck

Ik las een boek in de categorie: must read en wel snel een beetje! De Edele Kunst van Not Giving A F*ck van Mark Manson, is de grappigste en meest inspirerende schop onder de kont van 2017, ook voor ondernemende peopletjes zoals jij.

Ik geef je hier mijn grootste inzichten uit De Edele Kunst van Not Giving A F*ck. 

Problemen komen altijd, kies de goede problemen

Hét probleem, zegt Mark Manson, is dat we met z’n allen geobsedeerd lijken door gelukkig worden. We willen ons allemaal goed voelen, de hele tijd. En we denken ook nog dat we er recht op hebben.

Terwijl, schrijft Mark: ‘Pijn en verlies zijn onvermijdelijk en we zouden moeten ophouden ons ertegen verzetten.’

Deze zinnen hadden op mij een wonderlijk ontspannend effect.

Ik ben zelf ook de hele dag zenuwachtig of gewoon boos als ik me even niet goed voel. Terwijl, bij alles in het leven, of je nu een nieuwe schoonheid (m/v) tegenkomt, of je zet je bedrijf op of je begint met een nieuwe baan: het zal vaker dan je wil ontzettend tegenvallen. Moeilijk zijn. Niet lukken.

Ultiem geluk

Mark schrijft dat gedoe/pijn/dikke teleurstelling altijd op je pad komt en… dat het ultieme geluk niet komt, nooit.

Oh. Wacht even. Serieus? Ik wist meteen toen ik dit las: dit zit ik wel echt de hele dag te hopen. Elke uur, week in week uit.

Dat die ene vrouw komt waar ik me altijd gelukkig mee voel. Dat ik genoeg ga verdienen zodat ik nooit meer zorgen heb over geld. Bert Schierbeek schreef het mooie gedicht: ‘Hoe als je je met zorgeloosheid kon omringen en dat dat je ruimte was.’

Dat gaat dus nooit komen?

Wat volgens Mark een betere ‘strategie’ is, dat is dat je de juist problemen kiest. Kies je worsteling. Jij bent jij en ik ben ik, omdat jij een ander antwoord hebt op de vraag: Waar ben je bereid voor te vechten?

Voor de een is dat ’s ochtends om 6 uur afzien in een zwembad om net iets sneller te kunnen zwemmen of een iets slanker lijf te hebben. Voor de ander is het uren per dag viool spelen om de beste violist te worden. Voor een ander is het een bedrijf opzetten in speciaal biertjes.

Welke pijn wil je verdragen op weg naar meer geluk?

Waarom je niet speciaal bent en dat dat heel bevrijdend is.

Ik denk dat ik een bijzonder iemand ben.

Beetje jammer dus toen ik las dat ik helemaal niet speciaal ben. Mijn problemen zijn de problemen die heel veel mensen hebben. En ook: de fouten die ik maak, de missers, ach, die maken ook heel veel mensen.

Het idee dat we allemaal uitzonderlijk moeten zijn wordt versterkt door wat we allemaal op TV en YouTube zien, vertelt Mark Manson verder. Daar zie je alleen de meest uitzonderlijke dingen, acties en situaties. En dat is de norm geworden. Uitblinken in iets is de norm geworden.

Dat jij niet zangeres Maan bent of Beyonce, of in een huis met grote kamers en grote vazen en bijzondere fotografie aan de muur woont, voelt dan als: ik ben een loser. Dat je met je bedrijf ‘nog maar’ 264 volgers op Insta hebt of een lijst van 42 mensen voelt dan als falen. Een inkomen van 1500 euro is niet gewoon ’te weinig om van te leven, dus ik moet nog iets anders zoeken’, maar is een big fail.

Terwijl wij allemaal behoorlijk middelmatig zijn. Dat zeg ik niet, dat zegt Mark. (Als kind was ik wel heel erg bijzonder. Ik kon heel goed sjoelen, ik won er prijzen mee. Serieus, maar nu, ja, ben ik heel middelmatig)

Mark zegt: ‘Het besef en acceptatie van je eigen futiele bestaan zullen je uiteindelijk de vrijheid geven om te bereiken wat je echt wilt bereiken, zonder oordelen of hoogdravende verwachtingen.’

Wat vind jij? Ik vind het wel een lekker inzicht. Lekker los gewoon gaan doen wat je wilt.

Neem totale verantwoordelijkheid

Mark legt nog eens haarfijn uit dat je altijd verantwoordelijk bent voor alles wat er gebeurt. Dat betekent niet dat je altijd schuldig bent. Die klant kan je bellen op een maandagmorgen en toch afzien van de opdracht. Onverwacht.

Dat overkomt je en ik ben zeker niet van het enge The Secret die daarvan zelfs zeggen dat je het gecreëerd hebt. Gelukkig is dat niet waar. Dingen overkomen je, punt. (en Mark schreef een prachtig stuk, elders met de openingszin: de Secret is bullshit)

Je verse date kan ineens niks meer van zich laten horen, terwijl je hem een week later lachend met een andere vrouw door de stad ziet lopen. Dikke shit.

Hoe ik reageer op tegenvallers, dat is wel mijn verantwoordelijkheid. Als ik dan denk: ik heb ook nooit geluk in de liefde, ‘dit overkomt mij altijd’, dan doe ik dat zelf. Toch wel. (inmiddels weet ik dat je daar ook niet alle controle over hebt, compassie is een groot goed. Ik denk altijd aan die aardige gast in mijn omgeving die voor de 2e keer is opgenomen in een alcoholkliniek. Daar kan ik alleen maar dikke sorry voor voelen. Waarom zou ik als ik zelf weer eens pieker of fel reageer op iets mezelf afkatten?)

Falen

Door het lezen van het hoofdstuk over falen werd ik mij er van bewust dat ik ontzettend veel zaken als een blunder zie, of als falen, terwijl dit misschien eigenlijk helemaal niet zo is. Ik had een date die niet werkte en daarvoor had ik ook een date die niet werkte en je hebt natuurlijk zelf gezien hoe dat ging met First Dates, live op de vaderlandse TV. In hoeverre is het goed om op een rijtje te zetten wat er steeds mis ging? Ja, heel goed, ik geloof dat zeker.

Maar wanneer wordt ‘dingen op een rijtje zetten’ gewoon dom piekeren? Wanneer wordt het magisch denken? Alsof het wiskunde is. Alsof overal een reden voor is. De ene date vond ik niet aantrekkelijk en ze begon over homeopathie. Haak ik altijd direct af. De andere date vond mij heel leuk, maar toch niet dat romantische gevoel. En weer een andere date daar hadden we allemaal het gevoel: dit gaat hem niet worden. Drie dates op een rij die niet lukken, dat kan gebeuren. En door.

Waarom angst echt niet nodig is 

Het laatste hoofdstuk laat op prachtige en inspirerende manier zien: angst is echt niet nodig. Voor niks.

Als jij een blog wil schrijven waarin je je kwetsbaar opstelt: dat is dus niet eng. Echt niet. Het voelt wel zo, maar er kan niets gebeuren.

Mark vertelt in een prachtige scène op een klif in Zuid Afrika hoe hij bezig is met de angst voor de dood en hoe deze bepalend is voor hoe je leeft en hoe hij tot het diepe inzicht komt dat je echt nergens bang voor hoeft te zijn. We gaan allemaal dood en juist dat zou ons lichtheid moeten geven.

Pluk de dag, neem verantwoordelijkheid voor elke keuze en jaag met minder schaamte je eigen dromen na.

Prachtig, nietwaar?

Bestel dit boek hier. De Edele Kunst van Not Giving A Fuck