Ik ga een experiment doen en je bent er live bij. Het is ook wel een beetje dat ik de wanhoop nabij ben, dus daarom nodig ik je uit bij dit experiment. Je bent mijn strohalm.
Plaats van handeling: Raw Culture, een hotel in Bairro Alto, Lissabon.
Het experiment. Ik ga de komende 75 minuten zonder afleiding deze blog aan jou schrijven. Zonder afleiding. Geen Instagram. Geen Whatsapp. Geen Tinder, Bumble, Inner Circle, Feeld. Niets. Nada. En dat is op dit moment in mijn leven nog vier keer moeilijker dan een gesprek voeren over de gevolgen van 9/11 op de inheemse bevolking van het Amazonegebied. IN HET PORTUGEES, terwijl ik op dat zelfde moment geitjes moet melken, terwijl ik dat nooit eerder deed.
De afgelopen weken heb ik mezelf toch regelmatig willen vast binden aan stoelen en bedden en banken. De onrust is niet te harden.
En, nee, nee, nee, ik wil het niet en ik wil niets liever, precies nu ik dit op schrijf komt er op twee meter naast mij, hier in de lobby, de ontbijtzaal van het hotel op dit moment, een vrouw zitten, een vrouwtjesmens zoals Giphart ooit zei, en de vrouwtjesmensen hier zijn dus precies de oorzaak van al die afleiding. Lang donkerblond haar, leren jasje. Ze is alleen. Nog wel. Nog wel. Hou me tegen. Ik maakte even oogcontact, ik maakte nog even oogcontact, geen reactie, ik zag tellen later nog eens een uitstekend moment voor oogcontact, ze zuchtte, dat was toch een mooi moment. Maar in plaats van oogcontact maken, schreeuwde ze plots ‘Give me a second, I just wake up, ok?!!’
Had gekund.
Het is ook maar beter dat dat er niet komt, dat oogcontact, want ik ben met jou aan het schrijven. Want ik wil en moet en zal schrijven. Anders moest ik jou meenemen in een lullige en onhandige conversatie. Waarin ik het oogcontact liet volgen met een zzzzzeeer sympathiek ‘Bon appetit’ Zie je mijn guitige hoofd. De Hel. En waarschijnlijk daarna ‘Looks very good.’ en dan keek ik echt wel naar het fruit en niet naar haar, zo simpel ben ik niet. Niet veel later hadden we op haar hotelkamer een gesprek met keihard lachen en allerlei aanrakerige momenten en die eerste kus. Ik kijk nog een keer opzij en ze prik haar vork in een stukje mango.
Lieve lezer. Je hebt effect op mij, op mijn concentratie, wat goed! Ik schrijf bovenstaande stukje namelijk ongeveer zo snel als dat je het leest. Ik heb zelfs bijna pijn aan mijn schouders van het enthousiaste tikken. De knappe vrouw die haar mango eet zegt nu tegen mij: ‘Jezus, jij typt lekker enthousiast!! Ben je ook zo enthousiast in bed!’
Ik ben een ongeconcentreerd mensenkind de laatste weken. Ja, nee, niet als ik met klanten werk, dat ging vlotjes afgelopen week. En ik heb dertig webtekstensafari’s gedaan. Alleen afgelopen week, hè? En daarover een blog geschreven voor Frankwatching.
Ik ben dus sinds begin van de maand in dit fijne Lissabon en na een dag of twee ging ik op een aantal datingapps. Oh my lord. Het zouden onrustige tijden worden. Het zouden tijden worden waarin ik me woestaantrekkelijk voelde. Echt, hè? In Nederland hebben de vrouwen niets met mijn blonde hoofd en goddelijke ontspannen lach. Nou, ja, weet ik veel hoe dat zit. Ik wil ook absoluut niet de gekwetste figuur uithangen. Laat ik het zo zeggen: hier komen er talloze reacties, likes en matches en op Bumble waar de vrouwen het gesprek moeten openen, pas dan kan er worden geappt, die vrouwen dóen dat hier ook. En echt heel mooie ook, hè? De tering. Ik voel een soort enthousiasme, ik ken het niet. Ik heb al een paar leuke, bijzondere onderhoudende ontmoetingen gehad. Ook al een hand vol misverstanden, dat ook. Ik vind meer dan vijf keer per uur tijdens een drankje op Google Translate toch te vaak. ‘Yes, you are right, Pera, yes, I have to stay in the here and now.’ Zij: ‘Here and now? What?’
Shit. Ik keek toch eventjes op mijn Whatsapp net en dat mag dus niet, want ik schrijf aan jou. Ene Luma had een hartje gegeven aan een berichtje dat ik haar had geschreven. Op Facebook is het verder windstil. Ik kijk nog eens naar de foto’s van Luma. De vrouwen zijn hier veel trotser op hun lijf, dan de Nederlandse vrouwen, zo lijkt het.
De vrouw naast me, met witte gympjes en een hartje op haar blote enkel en een heel strakzittend truitje heeft nu ook scrambled egg gekregen en zit op haar mobiel. Weldra zal zij mijn Ontzettend Leuke Foto’s op Bumble gaan zien en hardop in de lach schiet omdat ze me herkent en dan mij aankijken met een heerlijke lach die boekdelen spreekt en een prachtige nacht belooft – maar dus ik weet nog niet helemaal wat ik wil zeggen, hier nu in mijn schrijven aan jou, ik neig ernaar om iets te zeggen over hoe je om moet gaan met uitstelgedrag en zo, maar dan wordt het weer zo’n christelijk stukje. Wil ik niet. Trainer of troosten. Dat is een terugkerende vraag in mijn schrijverschap.
Shit. Foute boel. Ik heb net dus op Instagram driftig een berichtje zitten tikken, omdat ik een stom bericht las en ineens moet je dan – grom, grom, grom – iets tikken, ken je dat? Dat is dus helemaal niet wat de bedoeling was, ik was in gesprek met jou. FOUT!!
Nu moet ik even diep ademhalen en denken aan het boek Radical Acceptance van Tara Brach. Dat lees ik dezer dagen, over totaal accepteren alles wat er in je is. Dus ook je veroordelende gedachten, ook je eenzaamheid, ook onrust, halleluja, onrust, ook je begeerte, och, begeerte, totale acceptatie voor alles wat je denkt en dan… even wachten, er even bij zijn. Ik ben al heel wat maanden, zelfs jaren bezig met dit soort dingen, ik doe oefeningen als ‘dropping anchor’ en zet regelmatig de ‘struggle switch’ uit, maar dit was toch net een andere manier van vertellen zodat ik nog wat meer zag hoe ik mezelf eigenlijk de constante tijd op de kop zit. Want ik heb echt wel een paar ambities in dit leven en dan vind ik het zo tegenvallen dat er een januari maand voorbij is, zonder dat ik… echt een paar stappen heb gezet.
Deze donderdag, 1 februari, komt er een stuk van mij in JAN Magazine, ook bij jou in de Primera, de Bruna, de Albert Heijn! Over geduld! Leuk. Maar dat moet dus wel vaker, dat stukken van mij in landelijke media worden gepubliceerd. En dan zeg je: haha, ja, maar dat is dus best ongeduldig, ja, snap ik, maar ambitie is fijn toch? Je tijd zinvol besteden, en dat als je jezelf voorneemt om laten we zeggen 60 minuten te schrijven, dat dat dan ook lukt. ‘60 minuten. Hoeveel is dat? Wat ben je nou aan het doen, gast. Zit je focking hell voor de zesde keer in een half uur op die focking Bumble.’ Wat ik ook vaak denk en dat is toch best streng, realiseer ik me nu: ‘Gozer, de wereld ligt aan je voeten. Je hebt in tegenstelling tot al je vrienden geen kinderen, geen relatie, je hebt ALLE tijd van de wereld. Elke dag vijf uur schrijven moet makkelijk, makkelijk, echt makkelijk kunnen!’ Right.
Het is tijd lieve lezer. De 75 minuten zijn op. En ik ga het er echt bij laten. Ik mag het later nog even kort editen. Maar zo weinig mogelijk. Ok? Gewoon als experiment. Ik wil nog iets wijs zeggen en dat ga ik ook doen. Mijn favoriete quote:
‘Niets is makkelijk in dit leven, behalve plassen onder de douche.’
De vrouw naast mij schiet in de lach en kijkt mij aan.
De Aanmodderborrel is terug! De leukste borrel met mensen uit de creatieve sector en net daarbuiten in Amsterdam. Details lees je hier.
No comment yet, add your voice below!