Ik blijf me fascineren over de vraag hoe eerlijk, hoe openhartig je als zelfstandige kan zijn over de onvermijdelijke faalmomenten in je bizznizz. Roep je alleen dat het top gaat? Of zeg je ook af en toe dat het ruk loopt?
Ik heb lang geroepen dat kwetsbaarheid en openhartigheid goed is! Hup! Gooi je shit eruit.
Inmiddels ben ik er wel een tikkie van teruggekomen. Als je midden in de problemen zit, het loopt allemaal voor geen meter, je voelt je boos en verward: ik zou het lekker voor je houden. In elk geval niet gaan zuchten op socials met je eerlijkheid. Niet als je er midden in zit. Brené Brown zei volgens mij dat je wel je littekens moet delen, maar niet je wonden. Niet je open wonden.
‘Jeetje wat is ondernemen toch heftig! Ik had een heel leuk ding bedacht en niemand reageert.’
Dat las ik op LinkedIn. Ben ik nu na die opmerking haar aantrekkelijker gaan vinden? Dat ik haar meer vertrouw? Nope. Tuurlijk niet.
Dit allemaal gezegd hebbende: soms kan ik het niet laten. Even eerlijk iets roepen. Fock it. Ik hou zo van de eerlijke, rauwe waarheid. Hoe alles toch zomaar in het honderd kan lopen. Hoe we aan lopen te kutten.
Mijn stukje openheid van de dag: ik gaf afgelopen week twee keer een webinar en ik vond dat geen reet aan! Fock de webinars! Wat een gekloot.
Zo. Dat lucht op. Nee, echt. Heerlijk! Meer mensen die knettergek worden van ’t geven webinars?
Voor de helderheid: dat lag voor geen centimeter aan de ALLE deelnemers. ALLE DEELNEMERS! (heb je nu een beeld van 30 deelnemers? Lees even door)
Nee! Die hebben mij gered met hun geduld en gezelligheid. Met hun vragen! En ze vonden de tips ook nog top en wellicht dat we de komende week of misschien volgend jaar fijn gaan samenwerken via het Supercopy Powerhour. Het lag absoluut niet aan hen.
Maar los daarvan: het was kut met peren.
Om te beginnen start ik komende week met een intensieve vijf weekse cursus ‘Screen sharen’. Een loping maken op een half pipe is makkelijker. Ik drukte op dat knopje en er gebeurde niks. Of wel? ‘Zien jullie nu… wat zien jullie nu? Heb je een beeld?’ Dat geëmmer. ‘Hebben jullie nu beeld of niet?’ Reactie van de deelnemers: ‘Ja, hoor, je hebt je screen geshared.’
Goed. Fijn! Alle paniek om niets. Of… wacht, gloeiende tering. Ik had mijn focking INBOX geshared. Niet dat geinige voorbeeld. Lekker bezig. Of daar dingen in staan die jij niet hoeft niet zien? Zeg ik niet! ‘Nee, nee, ik moest iets anders screenen, haha, komt goed’, het zweet liep ondertussen in mijn bilnaad. Ik wilde de voorbeelden laten zien van websites waar nog het één en ander in verbeterd kon worden en ik klikte op alle afbeeldingen, behalve de goede.
Ik was nog geen drie minuten onderweg en ik was al kapot. Ik zat in een soort hoge energie, superongemakkelijk mijn verhaal vertellen. Ik heb jaren ervaring op een podium, maar met al die gezichten aan de andere kant van het scherm waar je niet echt even contact mee gemaakt hebt, voelde het vreemd. Het voelde vreemd!
Enfin, ik hield de moed er in en zei dingen als: ‘jouw klant zit ook met gedoe, met gezeik, met gekut en op jouw website wil die persoon antwoord op de vraag of jij ‘m kan helpen!.’ Inhoudelijk ijzersterk. Trots op mezelf. Ik had die zin niet van te voren zo gekozen, nee, ik was gewoon lekker authentiek en ik meen het: gekut! Daar zit jouw klant mee.
Maar nog geen drie tellen na deze zin verdween ineens iemand. Ineens was iemand weg. Schermpje weg, vrouw weg, alles weg. WTF. Had ik iets verkeerd gezegd? Was het woord ‘gekut’ in ‘t verkeerde keelgat geschat? Kon deze vrouw niet tegen ‘gekut’? Praat zij zelf nooit zo?
Oh, my lord. Het deed me denken aan optreden. Dat je lekker aan ‘t vertellen bent, een bepaalde sfeer verwacht, lekker dynamiek tussen mij en de zaal en dan… stilte. Was deze vrouw kwaad de online zaal uit gelopen? Razend op mijn woordgebruik? Zat ze nu woedend een driftig mailtje te sturen? Dat ze wel een professioneel webinar verwachtte? Ik struikelde door mijn verhaal heen, ging maar gewoon door voor de andere helft van de crowd (één persoon dus) en toen, plots was daar de deelnemer weer terug. ‘er ging iets mis, maar ik ben er weer’ NIKS AAN DE HAND! Wat een gedoe!
Maar dan het allermoeilijkste. Hoe zal ik het uitleggen? Ooit, ik denk in 2007 gaf ik een feestje. Voor mijn verjaardag. En serieus: rond zes uur die avond druppelden de afmeldingen binnen. In totaal vijf. Vond ik veel. Had ik last van.
No show hell
Voor het webinar hadden zich zes mensen aangemeld. Ja, ik had hier eerst tien staan, maar het waren er gewoon zes. Een uur van te voren had ik nog geen afmeldingen. Dat was goed nieuws! Fijn. Iedereen zou komen.
Iedereen die wel eens webinars heeft gedaan weet nu: nope. Foute aanname. Niet iedereen gaat komen. Mensen komen gewoon niet opdagen! Drie minuten voor die tijd zag ik dat een flink deel van de mensen die zich hadden aangemeld helemaal de mail niet hadden geopend. En dat zie je dan drie minuten voor je op moet. Dan zit je dus te denken ‘gloeiende takke zooi’ en ondertussen te stralen: ‘Ha, leuk dat je bij het webinar bent. Welkom… we gaan het hebben over…’
Kijk, ik heb al geaccepteerd dat als ik bij een verkeerslicht ga zwaaien naar alle vrouwen die daar keurig met mij staan te wachten tot het groen wordt ‘dag vrouwen, hallo vrouwen, hallo vrouwen, leuk jullie te zien vrouwen!!!’ dat niet alle vrouwen terug zwaaien. Alleen de vrouwen met een diploma in de geestelijke gezondheidszorg die zwaaien terug. Die zijn daarvoor opgeleid. Die weten hoe te handelen bij een man in de war bij een verkeerslicht. Dat zat in het tweede jaar van hun opleiding. De rest kijkt je alleen maar aan, met een berustende blik: weer een gekkie.
En die nederlaag heb ik geaccepteerd.
Maar dat zo net voor een webinar waar je met al je enthousiasme gaat zitten screen sharen de hele bevolking afhaakt, dat, dat, dat… laat ik het zo formuleren: moeilijk! Moeilijk! Waar leer ik om daar dan weer mee om te gaan? Er zijn zoveel dingen waar je mee om moet gaan! Zoveel!
Na een half uur en een dappere poging om mijn aanbod helder uit een te zetten, sloot ik met een glimlach het webinar.
Ik zei ‘Tot zien beiden, dank je wel’ en ik sloot het webinar. ‘Leave webinar’. Ik drukte op het rode pijltje en moest denken aan de zin ‘waar is hier de nooduitgang’.
Ik zakte in mijn stoel en verzuchtte luid en duidelijk en ook wel met gevoel voor enige humor: ‘what the fuck, meine güte.’
Ik keek nog eens naar het scherm en zag dat ik het webinar nog niet had afgesloten. En die twee deelnemers? Nope die hadden het ook nog niet afgesloten.
Ok, dat laatste ging niet zo, dat droomde ik vannacht, maar je snapt mijn punt: zo had het heel goed kunnen gaan.
Tot slot: sommigen zullen zeggen: en nu doorzetten. Maar ik geloof het wel. Er zijn duizenden manieren om mensen te raken, te inspireren en te helpen. Leuke stukjes, en kekke video’s die ik gewoon heel fijn eerder heb opgenomen. Bijvoorbeeld.
Wat ging er bij jou mis afgelopen week?
No comment yet, add your voice below!