Ken je dat? Je vertelt een verhaal aan iemand over iets dat compleet mislukte. Een date, een afspraak met een nieuwe klant. En het lag niet aan jou. Je vroeg iets, een vrij normale vraag en je zag het gezicht van de ander. Plots beledigd. Verkrampt. Oeh. Foute boel. En je baalt er echt van, verdomme. En je wil horen: ‘Jeetje, fock, echt kak.’
Uiteraard snap je zelf ook wel dat er veel, veel ergere dingen zijn. Dat snap je heus. Maar en toch: je hebt de pest hierover in.
En dan, dan zegt die ander:
‘En wat is je take away?’
Dit gebeurde mij een week of twee terug. Ik keek diegene aan. ‘Mijn take away?!’
Of dit: ik had, toen ik snel de deur uit moest, mijn portemonnee in een doos gestopt. In het gangetje bij de voordeur. Ik ging naar tennis, mijn sleutels en racket was genoeg om mee te nemen. Dus: portemonnee in de doos, bij de voordeur. Zou ik dan na de tennis eruit vissen.
Drie dagen later besluit ik in een opgeruimde bui om dat gangetje even goed schoon te maken. Alle rommel weg! Die doos met moestuintjes van de Albert Heijn ook weg! IN DE KLIKO ERMEE. De ondergrondse kliko. Die ene waar je nooit meer bijkomt!
Wat jij nu denkt dat gebeurde, gebeurde. Dagen later zocht ik mijn portemonnee en na even zoeken wist ik: die ligt onder in een heel diepe vuilcontainer. Ik heb godsamme mijn portemonnee met tien pasjes weg gemieterd in de meters diepe afvalbak. Wat een verhaal. Ik vertelde dit aan iemand en diegene zei:
‘Oeh, dat is suf, shit, zeg. Maar ja… everything happens for a reason’.
Dat. Ken je dat?
Je hebt jaren een relatie, je komt er achter de je partner is vreemd gegaan: ‘Wees blij dat jullie geen kinderen hebt, je komt hier sterker uit!’
Ken je dit soort mensen? Mensen die niet weten hoe ze op een kutverhaal, op verdriet moeten reageren.
Nog één voorbeeld. Je bent single, je zegt dat je wel toe bent aan een relatie en dan: ‘Ja, maar er zitten heel veel voordelen aan single zijn! Geniet lekker van je vrijheid! Jij kunt het héle weekend helemaal zelf invullen! Blijf positief!’
Of: ‘Ik weet zeker dat jij iemand gaat vinden!’
Meestal geef ik iemand een klap in ’t gezicht met mijn vlakke hand. ‘Het was maar één klap! Blijf positief!’
Ok. Nog één voorbeeld: je hebt een date, zin in, je fiets er heen, zin in, maar echt zin, want die persoon zag er online echt heel lekker uit en dan kom je daar en dan zegt na de drie zoenen en de hug als eerste: ‘Wat is eigenlijk je sterrenbeeld.’
En dat je dus – logisch – meteen naar huis fietst, je vertelt en dat iemand dan zegt: ‘weet zeker dat jij iemand vindt. ‘Oh, joh, dat kan nog veel erger!’
Deze manier van reageren heeft een naam. Het heet toxic positivity. Op internet vond ik dit:
Toxic positivity is the belief that no matter how dire or difficult a situation is, people should maintain a positive mindset (…) toxic positivity rejects all difficult emotions in favor of a cheerful and often falsely-positive façade.
Positiviteit staat nogal hoog aangeschreven dezer dagen. Terwijl als je niks te zeggen hebt, zeg niets. Kijk, ik snap als geen ander dat het lastig is om verdriet te verduren, om te gaan met een teleurstelling. Tuurlijk. Ik wil er ook weg van. Goedkope Albert Heijn borrelnoten bingen is mijn nieuwste go to methode om me als de donder wat beter te worden.
Ik word er ook onrustig van, van lastige emoties. En ik heb er meteen heel veel gedachten over.
Dus: ik voel verdriet en daarover heen voel ik onrust. En ga ik dingen denken als: straks voel ik me de rest van de dag en de hele week en maand zo. Ik vind het ook knap lastig.
Ik doe wel serieus pogingen om er anders mee om te gaan. Laatst bijvoorbeeld voelde ik me teleurgesteld omdat de enige afspraak in ’t weekend niet doorging. En wat ik toen deed, niet lachen, wat ik deed was: op de bank zitten. Zonder muziek. En gewoon zitten. Zonder borrelnoten. Voelen. Tien minuten zitten, niet meteen als een razende shit gaan oplossen. Ik had dat gelezen:
voel wat je voelt. Waar begint het gevoel? Hoe ziet het eruit? Heeft het een kleur? Hoe erg is het om angst te voelen?
Gek verhaal! Maar ik probeer het denk ik nog een paar keer. Misschien nog wel een keer of vijf. Ach, fock it: ik doe dit al eventjes, het bevalt. Vallen en opstaan, dat ook. ‘Emotions are like the weather. They are always there, and they change constantly.’
Maar ik vind dit ook nog steeds ziek lastig, ik ben ook van de: oplossen! Positief blijven! We maken er wat van!
Tot slot: Weet je aan wie we dit verdomme te danken hebben?
AAN BASSIE EN ADRIAAN! De godfathers van toxic positivity.
Bassie en Adriaan hebben ooit dat nummer gemaakt Altijd blijven lachen, wat er ook gebeurt. Daar is het mis gegaan!
Luister en huiver:
Altijd blijven lachen, wat er ook gebeurt.
Heeft je voetbalclub verloren
Doet je eksteroog weer pijn
Zak je voor je rijexamen
Mis je net de laatste trein
Krijg je eens de wind van voren
Sta je met een lekke band
Zal het jou een zorg wezen, er is toch niets aan de hand
Dat is toxic positivity van Bassie en Adriaan.
Altijd blijven lachen, wat er ook gebeurt
Altijd blijven lachen, nooit een keer getreurd
Al heb je ook problemen, die onplezierig zijn
Bedenk altijd na regen komt weer zonneschijn
Dit is dus een heel erg raar lied, heel raar.
Want je bent een kind, je bent negen jaar en dan zak voor je rijbewijs en dan moet je blijven lachen.
Terwijl, even voor alle helderheid: als je 9 jaar bent en je zakt voor je rijbewijs dan is er heel veel mis met je leven.
Punt één: wat is er bij het CBS aan de hand dat ze een 9-jarige laten afrijden? Twee: Wat is er mis met de ouders dat dit goedgekeurd wordt? ‘En hoe ging het achteruit inparkeren vandaag?’
In wat voor land leven we als 9-jarige niet door hun omgeving wordt tegengehouden om even af te rijden? Het is gewoon een focking raar lied.
Ander voorbeeld uit het lied. ‘Je mist de laatste trein.’ Je bent Olivier net acht geworden je rent om half één ’s nachts het station van Veenendaal-De Klomp op, want je hebt net drankjes gedaan met Idelette uit Emminkhuizen, die had je op Kindertinder ontmoet, en dan mis je je trein. Dan is er van alles mis met je leven, met het ouderlijk gezag en dan moet je ook nog altijd blijven lachen!
Dit is een heel raar lied.
Het enige voorbeeld dat nog redelijk leeftijdsadequaat is, dat is dat je de wind van voren krijgt, maar dat is dus verschrikkelijk. Voor een kind van nog geen tien is het verschrikkelijk om de wind van voren te krijgen! Dan kun je niet zeggen ‘altijd blijven lachen’, kun je gewoon niet zeggen. Dan verruineer je het vermogen van een kind om met veerkracht om te gaan met tegenslagen die er in de rest van z’n leven nog met grote, grote getallen komen.
Laten we stoppen met verplicht positief zijn, wat kalmer reageren op een tegenslag en verdriet en laten we vooral kinderen op normale tijden op date sturen!
Meer lezen? Word lid van Club Lekker Bezig, over het ongemakkelijke feest dat (single) leven heet.
[…] waait een gure wind van ‘toxische positiviteit’ door het land, door de wereld. Je moet altijd maar positief zijn en goddomme alles als een kans […]